Οι εργασίες που γίνονται στο Αρχοντικό Καλούδη από τον Δήμο Ιωαννιτών έρχονται και ακολουθούν μία ευρύτερη πολιτική του δήμου την τελευταία δεκαετία και περισσότερο κυρίως για αξιοποίηση των κληροδοτημάτων, αλλά και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι και η αγωνία και το ενδιαφέρον που υπάρχει πια για αξιοποίηση αυτής της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς ώστε να μην είναι απλώς ωραία κτίρια, αλλά να χρησιμοποιούνται από τους πολίτες ως δρώντα υποκείμενα. Και είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι έχει προχωρήσει η συζήτηση και υπάρχουν και σχέδια που μπορούν να αναδείξουν και τα κτίρια και τα πάρκα όπως το Άλσος.
Το σημαντικό είναι να μπορεί να μπει ο κόσμος μέσα στα κτίρια. Το είδαμε αυτό με την Παπαζόγλειο Σχολή που ήδη δείχνει πόσο λειτουργική μπορεί να γίνει για την εκπαίδευση των νέων. Ή με το Αρχοντικό Τζαβέλλα που έχει βρει μία ταυτότητα. Όταν αφήσουμε πίσω την πανδημία και αρχίσουμε να κινούμαστε στην πόλη, θα φανούν όλες αυτές οι δυνατότητες.
Το κύριο ερώτημα που θα πρέπει να απαντάμε όταν έχουμε μπροστά μας τέτοια ζητήματα, είναι πώς βλέπουμε τη μορφή της πόλης. Αν θέλουμε μία πόλη σε κίνηση, με τους πολίτες να δρουν ελεύθερα και να συμμετέχουν, τότε και τα κτίρια θα πρέπει να εντάσσονται σε τέτοιες δράσεις. Δεν χρειαζόμαστε πια χώρους «ακίνητους» σαν τοτέμ που χρησιμοποιούνται μία φορά το χρόνο σαν μνημεία για τελετές. Κάθε δημόσιο κτίριο της πόλης, σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό για την ιστορία της, μπορεί πια να αποκτήσει νέες χρήσεις και νέα σχέση με τον κόσμο. Και όχι βέβαια να γίνει απλώς χώρος γραφείων, ούτε προφανώς να απειληθεί από κακές χρήσεις. Αλλά να γίνει κυψέλη δημιουργίας και προσφοράς στην τοπική κοινωνία, ένας ζωντανός πυρήνας στις γειτονιές, ένα κέντρο αισιοδοξίας και συμμετοχικότητας που θα κινεί τους ανθρώπους και θα τους βγάζει από τα σπίτια τους και την απομόνωση. Γιατί η πόλη είναι η κοινότητα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
