Ο μεγαλύτερος φόβος που αναδείχτηκε κατά την πανδημία είναι τι θα γίνει με τα παιδιά. Και είναι λογικό. Τα παιδιά είναι ευάλωτα, μας έχουν ανάγκη και βρίσκονται σε μία φάση ανάπτυξης που χρειάζονται όλα τα απαραίτητα για να μεγαλώσουν σωστά. Και το πρώτο και καλύτερο είναι η υγεία τους προφανώς.
Είδαμε όμως ότι στην πράξη, μόλις κλείσαμε μέσα τα παιδιά για να αποφύγουν τον ιό, αντιμετωπίσαμε νέες προκλήσεις. Η απομόνωση από άλλα παιδιά και φίλους ανέδειξε το ζήτημα της μοναξιάς και της απομόνωσης. Και αυτό επηρεάζει τόσο τα μικρότερα παιδιά όσο και τους εφήβους και τους νέους.
Ακόμα και δομικά θέματα της κοινωνίας μας όπως η παροχή εκπαίδευσης, φάνηκε ότι συνδέεται με τη συλλογική εργασία σε μία τάξη και τη διάδραση με τον δάσκαλο και τους συμμαθητές. Πώς να μάθεις να μιλάς αν δεν βλέπεις καν το στόμα και την προφορά του δασκάλου.
Τέτοια ζητήματα προέκυψαν κατά δεκάδες αυξάνοντας την αγωνία και τα αδιέξοδα των γονιών.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όλα αυτά να «θεραπευθούν» με μεγάλη ταχύτητα, την επόμενη μέρα της πανδημίας, όταν όλοι μας, μικροί και μεγάλοι ξανασυναντηθούμε. Ανακαλύπτουμε όμως όλο αυτό το διάστημα πόσο σπουδαία είναι μερικά κοινά αγαθά, όπως η Υγεία και τα δημόσια νοσοκομεία ή τα σχολεία και οι δημόσιοι χώροι στις πόλεις. Μάθαμε μέσα στον τρόμο της ασθένειας, ότι μας αξίζουν αυτά που ίσως να τα θεωρούσαμε και δεδομένα ως πέρυσι και να αδιαφορούσαμε και λίγο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
