Θα μπορούσε κάποιος να δει τα σενάρια για πρόωρες εκλογές ή ανασχηματισμό και σε μία μορφή επιστροφής στην κανονικότητα.
Γιατί μόνο κανονικότητα είναι η άκρατη πολιτικολογία στη χώρα μας και η παραπομπή των πάντων στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όχι ότι δεν το καλλιεργούν και τα ίδια κόμματα. Διαγγέλματα, ανακοινώσεις, συνεχείς δηλώσεις των υπουργών, κόντρα δηλώσεις και απαντήσεις από την αντιπολίτευση μία τεράστια κατανάλωση στα μέσα ενημέρωσης της κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Είναι όμως ιστορικό το φαινόμενο. Κι όσο κι αν δεν το πιστεύουμε σήμερα που νομίζουμε ότι ξεφεύγει συχνά από τα όρια η αντιπαράθεση, μία αναδρομή στον Τύπο του Μεσοπολέμου ή της δεκαετίας του ’60 θα δείξει ότι τα πράγματα τότε είχαν τερατώδεις διαστάσεις και οι υποθέσεις λύνονταν και διά των όπλων.
Από την άλλη πλευρά, αναπτύσσεται μία τάση ως απάντηση, που θέλει τη διακυβέρνηση της χώρας, περίπου σαν κάτι υπηρεσιακό, τεχνοκρατικό και ουδέτερο. Σαν μην υπάρχει πεδίο πολιτικής διαφωνίας και διαφοράς άρα και σαν μην υπάρχει λόγος και για εκλογές ακόμα ακόμα. Δεν είναι τυχαίο που την τελευταία δεκαετία αναζωπυρώθηκε και μία κριτική αφ’ υψηλού προς τις επιλογές της πλειοψηφίας, κάπως σαν μην ξέρουν τι ψηφίζουν οι πολίτες που ίσως να έπρεπε να αφήσουν τις αποφάσεις στα χέρια των ειδικών.
Ούτε αυτό περπατάει όμως, γιατί τελικά η κοινή γνώμη δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική και διεκδικεί το δικαίωμά της να έχει λόγο στις τελικές αποφάσεις.
Κι εδώ είναι ένα λεπτό σημείο: Πού βρίσκεται όριο εκείνο πάνω στο οποίο οικοδομείται μία ευρεία συναίνεση της κοινωνίας με τις κυβερνητικές αποφάσεις; Αρκούν οι δημοσκοπήσεις για να βγει και συμπέρασμα για το μέλλον ή μήπως υπάρχουν κι άλλοι δείκτες.
Το δίλημμα των κυβερνήσεων στην Ελλάδα είναι μήπως με τις αποφάσεις τους χάσουν την αποδοχή του κοινού στο κόμμα που κυβερνά. Σαν να υπάρχει μία απόσταση μεταξύ κόμματος και κυβέρνησης που δεν πρέπει να μεγαλώνει πολύ και να οδηγεί σε ρήγματα. Υπό αυτήν την έννοια είναι πού ίσως να πρέπει να δούμε περισσότερο το ρόλο που παίζουν σήμερα τα κόμματα για να δούμε και το πώς παράγεται και κυβερνητικό έργο. Και όχι το ανάποδο, να προσπαθεί μία κυβέρνηση να απογαλακτιστεί από το κόμμα, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά που θα το χρειαστεί ξανά για την εκλογική μάχη.
