Τα τελευταία πολλά χρόνια, αναπτύσσεται μία μεγάλη συζήτηση για το αν θέλουμε να ασχολείται ο Δήμος με την καθημερινότητα της πόλης ή όχι. Κάπως σαν να θεωρούμε ότι πρέπει να ασχολείται με τα «μικρά» πράγματα που απασχολούν τον κόσμο και όχι κατ’ ανάγκη για τα μεγάλα και τα σπουδαία. Προφανώς δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα θέματα, ούτε τέτοια διλήμματα. Ούτε όμως είναι και στο κενό αυτή η συζήτηση. Από κάπου προκύπτει.
Και προκύπτει από την πτώση της πολιτικής και των μεγάλων ιδεών που χαρακτήρισαν την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και όλον τον κόσμο. Αλλά και από τη φθορά των κομμάτων που εξέφρασαν σε μία μεγάλη περίοδο αυτές τις σημαντικές και εμβληματικές όπως τις λέμε σήμερα πολιτικές διαφορές. Η σύγκρουση Δεξιάς και Αριστεράς, ή η σύγκρουση προόδου και συντήρησης επηρέασαν και τις δημοτικές μας εκλογές ως τα τέλη του ’90. Και βέβαια έφθιναν στο βαθμό που στον νέο αιώνα δεν παρήγαγαν πια αποτελέσματα και με την κοινωνική βάση να αλλάζει συνέχεια στις πόλεις, αλλάζοντας και αυτό που λέμε «ατζέντα» των θεμάτων.
Στην πράξη είναι απόδειξη φθοράς και αποτυχίας, η πεποίθηση ότι οι πόλεις έχουν πια μόνο «μικρά» θέματα που καλούνται να τα διαχειριστούν οι δήμαρχοι. Είναι όμως πια φθαρμένη και η πολιτική και δεν προσελκύει δυναμικό από τα πιο προχωρημένα στρώματα της τοπικής κοινωνίας. Παγκόσμιο κι αυτό το πρόβλημα. Κι είναι τέλος και η φθορά της δημοκρατίας, με την κυριαρχία όλο και περισσότερο εκείνων που είναι έτοιμοι μόνο για το αποτέλεσμα που τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά η ικανοποίηση σε ένα συντεχνιακό αίτημα και τίποτα παραπάνω.
Μέσα σε αυτό το κλίμα τα Γιάννενα προφανώς και έχουν πολλά προβλήματα καθημερινότητας. Η πόλη έχει «παλιώσει» κι έχει βαλτώσει όπως μόλις προχθές γράφαμε. Αλλά της λείπει πλέον και το όραμα, η ανάγκη και η πεποίθηση για αλλαγές και τομές, η ρήξη με το φθαρμένο παρελθόν και η αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Τις περισσότερες φορές έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε μέσα σε ένα χλιαρό χυλό συντηρητισμού με πολλές μαύρες και κακοφορμισμένες κηλίδες και ελάχιστες φωτεινές εστίες που να μπορούν να ανασάνουν έξω από νερό. Η πόλη του καλού μοιάζει να μην θέλει και να μην ενδιαφέρεται πια για τα κοινά και δεν βρίσκει και αφορμές να ασχοληθεί και να εμπνευστεί. Έτσι θα πάμε άραγε και αυτήν την τετραετία;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
