Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, εμφανίστηκε ένα φαινόμενο που το έχουμε δει και σε άλλες κρίσιμες και σημαντικές στιγμές, η ισχυρογνωμοσύνη. Εμφανίζονται πολλοί που είναι σίγουροι για τις εκτιμήσεις τους, σχεδόν απόλυτοι.
Το έχουμε δει στην αρχή ειδικά της οικονομικής κρίσης, όταν αρκετοί εμφανίζονταν δημόσια για να εξηγήσουν τα αίτια της κρίσης, όχι «κατά τη γνώμη τους», αλλά με τη βεβαιότητα ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια. Το βλέπουμε και τώρα που μοιάζει για πολλούς ότι παίζουν τη γεωπολιτική στα δάχτυλα και θέτουν ως δεδομένες τις αιτίες του πολέμου.
Αυτήν την «ισχυρή γνώμη» συνήθως την επικαλούνται όσοι είναι έτοιμοι και για τις λύσεις. Θέτοντας ως απόλυτα βέβαια τη γνώμη τους και την ερμηνεία τους, φέρνουν «εύλογα» και τις προτάσεις τους, ως «φυσικά επακόλουθα» από τη στιγμή που έγιναν δεδομένα τα αίτια.
Είναι μία ενδιαφέρουσα παραδοξολογία, γιατί μία κανονική συζήτηση προϋποθέτει τη βάσανο της ερμηνείας και την αμφισβήτηση ή έστω την υποψία ότι μία γνώμη που εκφράζεται δεν μπορεί να είναι και απόλυτα αντικειμενική, τουλάχιστον μέχρι να αποδειχθεί.
Και δεν είναι απλώς αυτό το «τα ξέρω όλα αυτά» που ακούμε συνέχεια κι από παντού. Είναι ότι όχι μόνο τα ξέρει αλλά αν τον αφήσεις θα δώσει και πρωτοφανείς λύσεις που δεν τις ξέρουν οι αρμόδιοι και οι ειδικοί.
Μόνο που έχουμε τόσους πολλούς που τα ξέρουν όλα σε αυτή τη χώρα που απορείς που δεν έχουμε λύσει και τόσα προβλήματα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
