Ξέρω πολύ κόσμο που ανησυχεί για τις κοινωνικές του σχέσεις όσο περνάει ο καιρός και ανοιγόμαστε ξανά μετά το κλείσιμο της πανδημίας. Ξεπερνιέται όλο εκείνο με την κατά μόνας διασύνδεση μέσα από τα τηλέφωνα και το δίκτυο, βγαίνουμε έξω, συναντάμε από κοντά γνωστούς που ίσως να είχαμε να τους δούμε και ως και δύο χρόνια.
Kι εκεί είναι που μπαίνει η ανησυχία, ότι μπορεί να μην είναι όπως πριν τα πράγματα, Γιατί υπήρξε στο μεσοδιάστημα, όχι μόνο η απόσταση και η μοναξιά, αλλά και η ένταση και η επιθετικότητα. Είδαμε αυτήν την ένταση από την αρχή της πανδημίας, με την «άρνηση», αλλά και την αντίθεση στα μέτρα ή μετά που προστέθηκαν και τα προβλήματα στην οικονομία. Ή πλέον με το άγχος που προκαλεί η ακρίβεια και η απόγνωση για δουλειές που χάνονται ή μαγαζιά που κλείνουν. Και μπορεί εμείς να μην μετείχαμε στην ένταση, αλλά αυτή δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει στην ατμόσφαιρα.
Μετά είναι και ο τρόπος σκέψης μας και ο τρόπος ζωής που αλλάζει. Άλλος είναι πιο τολμηρός, άλλος πιο συγκρατημένος. Άλλοι εμπιστεύονται τις δημόσιες αρχές, άλλοι λιγότερο. Άλλοι ασχολούνται περισσότερο με τον εαυτό τους και λιγότερο με τις συλλογικές ανάγκες.
Συμβαίνουν αλλαγές που ίσως να χρειαστεί χρόνος μέχρι να προσαρμοστούν σε έναν πιο οικείο από το παρελθόν κανόνα και μέτρο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
