Έχουμε ήδη αντιληφθεί ότι και αυτές τις γιορτές θα τις περάσουμε μόνοι μας ή έστω χωρίς ανοιχτές «επαφές». Όπου στο επαφές, στη νέα ορολογία που μας έμαθε η πανδημία, βάλτε ακόμα και κοντινούς μας συγγενείς που θα αποφύγουμε να τους δούμε από την έγνοια μας μην πάθουν κάτι.
Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε κάνει τρεις δόσεις εμβολίων και σχεδόν κάθε εβδομάδα να κάνουμε και ένα τεστ και όμως δεν έχουμε λύση για το γιορτινό τραπέζι. Φοβόμαστε… Και απορούμε που υπάρχουν τόσοι γύρω μας ανέμελοι που είναι βέβαιοι ότι «δεν υπάρχει πανδημία» κι ότι δεν έπρεπε να γίνονται όλα αυτά «για μία ίωση». Άλαλα τα χείλη…
Το πρόβλημα όμως, μοιάζει να γίνεται βαθύτερο. Γιατί μπαίνοντας βαθιά πια μέσα στον χρόνο και τον τρόπο της απόστασης, στο τέλος συνηθίζουμε και την έλλειψη επαφής. Όταν φτάνει Σάββατο βράδυ και λέμε, άστο δεν πάμε πουθενά έτσι που έχει γίνει η κατάσταση με τα κρούσματα, δεν θα είναι και εύκολο να αλλάξουμε όταν με το καλό θα έχει φύγει ο κίνδυνος και δεν θα υπάρχει λόγος να τηρούμε μέτρα.
Όχι ότι δεν θα βγούμε έξω ή δεν θα κάνουμε ένα τραπέζι γιορτής όταν δεν θα υπάρχει πια η πανδημία. Θα επανέλθουμε. Θα έχουμε όμως μέσα μας ένα κράτημα. Το μυαλό μας, το σώμα μας, η ψυχή μας, θα «θυμούνται» τους καιρούς του φόβου, των δισταγμών και της απόστασης. Δεν θα είναι εύκολο να αφήσουμε πίσω αυτή τη «θύμηση».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
