Λέγαμε τις προάλλες εμείς οι άνω των 50 ότι προλάβαμε τις μεγάλες αλλαγές της τεχνολογίας και από αυτή τη σκοπιά, νιώθεις ότι ζεις και μεγάλες στιγμές, ότι γίνεται κάτι ιστορικό. Το ίντερνετ για παράδειγμα είναι μία ιστορική αλλαγή του καιρού μας. Θυμάμαι στις αρχές του 2000 ότι είχα ακόμα το άγχος ότι θα χαθούν αρχεία και τύπωνα ό,τι κατέβαζα για να είμαι σίγουρος- τι οικολογική καταστροφή κι αυτή. Ή στα μέσα του ’90 που πρωτομπήκα για δουλειά στο δίκτυο, έψαχνα να βρω λίστες και στοιχεία που μου έλειπαν επί χρόνια γιατί δεν είχα τα κατάλληλα βιβλία, όπως η φιλμογραφία ενός μεγάλου σκηνοθέτη ή ένα ιστορικό γεγονός. Χρησιμοποιούσα το δίκτυο δηλαδή σαν αποθετήριο, κάτι που εν πολλοίς κάνουμε και σήμερα όταν λέμε «το γκούγκλαρα».
Και είναι γνωστό το πρόβλημα ότι χρησιμοποιούμε ένα πολύ μικρό κομμάτι της τεχνολογίας που έχουμε στα χέρια μας. Κυριολεκτικά αφού ένα έξυπνο τηλέφωνο τις περισσότερες ώρες το έχουμε για να τηλεφωνούμε, όπως και τα παλιότερα. Και είμαστε και λίγο σνομπ με τα νέα παιδιά που ψάχνονται πολύ περισσότερο και σαρκάζουμε πχ την τάση τους να θεωρούν ότι όλα έχουν οθόνες αφής. Μέχρι που ένα μεσημέρι πατούσα κι εγώ την οθόνη ενός παλιότερου ATM μέχρι να καταλάβω ότι δουλεύει με τα κουμπιά από κάτω.
Αλλά τελικά, όπως έχουμε ξαναπεί, το ζήτημα με την τεχνολογία δεν είναι η δεξιότητα στη χρήση της, αλλά το ποιες ανάγκες μας καλύπτει. Κι εκείνο που πρέπει να μας προβληματίζει θα πρέπει να είναι αν όντως έχουμε σύγχρονες ανάγκες και είμαστε έτοιμοι για κάτι δημιουργικό και ωραίο ώστε να θέλουμε και τεχνολογία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
