Η ψυχική κόπωση που όλοι αναγνωρίζουν πια ότι κυριαρχεί, δεν είναι και τίποτα τόσο περίεργο ή απρόσμενο. Είναι όπως ένα μεσημέρι που δεν είχα καθόλου όρεξη να φοράω τη μάσκα στο γραφείο, αυτή η αίσθηση του ανυπόφορου. Φοράμε τις μάσκες στα γραφεία μας από τις αρχές Σεπτεμβρίου πριν καν επιβληθούν ως υποχρεωτικές και είναι ένα πολύ μακρύ διάστημα για να το θεωρούμε έκτακτη κατάσταση.
Κόπωση είναι ακόμα οι αϋπνίες, η διαταραχή του ύπνου, ή η κόπωση στα καλά του καθουμένου. Όταν είσαι όλη τη μέρα μέσα, δεν χρειάζονται αναλύσεις περί της βιοχημείας της μελατονίνης για να δεις ότι τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά. Πάλι καλά που ζούμε σε μία χώρα με φως από νωρίς την άνοιξη, αλλά ο χειμωνιάτικος καιρός μας δείχνει ακόμα τα δόντια του και μας κρατάει μέσα.
Κόπωση είναι και αυτή η επιθυμία που έχουμε να κάνουμε όλα όσα μας απαγορεύουν, αλλά αυτό αποδείχτηκε ότι μπορούμε να το τιθασεύουμε. Αντίθετα είναι δυσκολότερο να διαχειριστούμε αυτήν την αίσθηση του επαναλαμβανόμενου, ότι κάνουμε κάθε μέρα τα ίδια πράγματα με τη μελαγχολία ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, ότι δεν ελέγχουμε τη μέρα μας. Ζόρικη αυτή η κατάσταση της διαρκούς μετάβασης και θαυμαστές και οι αντοχές μας και οι προσαρμογές μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
