Πριν από ένα χρόνο, λίγες ημέρες πριν, η δημόσια αντιπαράθεση αφορούσε την απαγόρευση του καρναβαλιού. Ήταν μία σωστή απόφαση γιατί αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ότι η μετάδοση του κορωνοϊού γίνεται με την ανθρώπινη επαφή και τον συγχρωτισμό. Ένα χρόνο μετά, οι ειδικοί επαναλαμβάνουν το ίδιο, ότι πρέπει να αποφεύγονται οι επαφές και οι συναθροίσεις.
Τότε με το πρώτο καρναβάλι, πολλοί αντέδρασαν γιατί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν πως μία ασθένεια που έμοιαζε με τη γρίπη μπορεί να ακυρώνει μείζονες κοινωνικές εκδηλώσεις στις οποίες στηρίζεται μάλιστα η αγορά πολλών πόλεων. Χρειάστηκαν περίπου έξι μήνες ακόμα για να αρχίσει να ακούσει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού για κρούσματα κοντά του, ακόμα και για απώλειες. Τον Οκτώβριο γνωρίζαμε πια όλοι ότι η πανδημία μας αφορούσε προσωπικά και δεν ήταν ένα μακρινό γεγονός. Και ξέραμε επίσης, ότι οι βασικοί τρόποι πρόληψης παρέμεναν οι ίδιοι, οι μάσκες- έστω κι αν δεν θεωρήθηκαν βασικό μέτρο στην αρχή που ήμασταν μέσα στα σπίτια- τα αντισηπτικά, η απόσταση, η αποφυγή επαφών.
Επί ένα τρίμηνο μετά, ακολούθησε ο προβληματισμός για την αντοχή του συστήματος Υγείας. Περιοχές σαν τα Γιάννενα που όλο το πρώτο διάστημα βρέθηκαν με ελάχιστα κρούσματα, αντιμετώπισαν τον Οκτώβριο τον κίνδυνο να γεμίσουν οι κλινικές και οι ΜΕΘ, μίας περιοχής μάλιστα που διέθετε δύο πολύ μεγάλα και καλά εξοπλισμένα νοσοκομεία. Κατανοήσαμε τι σημαίνει να είσαι στα όρια κι ίσως αυτό να ταρακούνησε την τοπική κοινωνία που επέδειξε στη συνέχεια πολύ καλή συμπεριφορά στην τήρηση των μέτρων.
Φτάνοντας στο σήμερα και με όλη την Ελλάδα στο κόκκινο, περισσότερο μοιάζει να έχουμε μπει σε έναν κύκλο μοιρολατρίας, παρά σε μία φάση εγρήγορσης. Τα κρούσματα αυξάνουν, κάπου παρατηρούνται περιπτώσεις χαλάρωσης των μέτρων, τα lockdown είναι περίπου αναμενόμενα. Και μένει πια μόνο να δούμε την πορεία του εμβολιασμού, με τη διάθεση των εμβολίων να παραμένει ένα παγκόσμιο πρόβλημα.
Τι κερδίσαμε αυτόν τον χρόνο; Ότι μάθαμε να ζούμε με τον κορωνοϊό, να μας τρομάζει ίσως λιγότερο, αλλά και να μην έχουμε βρει άλλους τρόπους πιο αποτελεσματικούς στο να τον αντιμετωπίζουμε, από να τον αποφεύγουμε. Κι αυτό είναι που μας δημιουργεί την αίσθηση ότι κάναμε ένα μακρύ ταξίδι, χωρίς να πάμε πολύ μακριά. Σαν να μείναμε στάσιμοι…
