Πολλές φορές εγκλωβιζόμαστε σε κάτι μικρά και ασήμαντα, κολλάμε. Κι όχι τόσο εκείνα τα μικρά που αν τα μαζέψεις κάνεις μεγαλύτερα και πιο δύσκολα ίσως ή σημαντικότερα. Αλλά εκείνα που αν τα έβλεπες αλλιώς δεν θα είχαν σημασία, όμως τώρα που τα ανασύρεις τους δίνεις και άλλη διάσταση. Τα λάθη, οι αδυναμίες, οι παρορμητισμοί, όχι τίποτα σπουδαία, αλλά μέσα μας μεγενθυμένα με την πάροδο του χρόνου, μέσα κι από ένα άλλο βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα που μας θέλει συνέχεια τέλειους και ακέραιους, έναν εαυτό συχνά ωραιοποιημένο στο μυαλό μας, σαν το πιο καλό είδωλό μας στον καθρέφτη μας.
Πόσο ωραίο θα ήταν να αλλάζαμε το παρελθόν μας τόσο ώστε να ταιριάζει στο παρόν μας; Κάπως έτσι σκέφτεσαι όταν δεν αποδέχεσαι τη φθαρτή σου πορεία μέσα στο χρόνο, την ευαλωτότητα και την εύθραυστη φύση του ανθρώπινου. Όταν δεν παραδέχεσαι ότι μπορεί και να μην είσαι τόσο τέλειος.
Αυτή η μανία της ατομικής κυριαρχίας, της επιβολής που λες και είναι συνυφασμένη πια με τους καιρούς μας και δεν μας επιτρέπει καμία αυθεντική αναθεώρηση, καμία παραδοχή ότι αλλάξαμε και αλλάζουμε. Αυτή η άρνηση να δούμε ότι η ομορφιά μας είναι η αλλαγή μας και όχι η παγωμένη και νικηφόρα στο διηνεκές εικόνα της τελειότητάς μας. Μέχρι να τα πάρει τουλάχιστον, όλα σβάρνα η ματαιότητα του χρόνου που περνάει για όλους μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
