Η τάση που διαφαίνεται παγκοσμίως για αύξηση των επιτοκίων, σημαίνει ότι έρχονται δυσμενείς μεταβολές για τα εισοδήματα των πολλών. Όταν το χρήμα ακριβαίνει, το κόστος των δανείων μεγαλώνει και οι πολλοί φτωχαίνουν. Αυτό σε συνδυασμό με τις μειώσεις μισθών και την πίεση στην εργασία, σημαίνει ότι θα είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα για τις λαϊκές τάξεις. Κι αν δεν μπορεί να ζήσει καλά κάποιος από τη δουλειά του, οι συνέπειες λειτουργούν σαν ντόμινο σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στην πολιτική.
Μπορεί τέτοιοι σχεδιασμοί να έχουν τη δική τους λογική στα γεωπολιτικά παίγνια. Η Αμερική που διαθέτει και χρήμα και όπλα πιέζει τους πάντες από τη Ρωσία και την Κίνα, ως τους συμμάχους Ευρωπαίους. Το έχει ξανακάνει με την κρίση του 2008-2009, το έκανε και με την πετρελαιακή κρίση του ’70. Σε όλες αυτές τις περιόδους όμως τα πλήγματα που δέχονται οι κοινωνίες είναι μεγάλα και κάνουν χρόνια να επουλωθούν.
Πιστεύει κανείς ότι κοινωνίες που βγαίνουν από την πανδημία και εν μέσω ενός τρομερού πολέμου, θα αντέξουν να ζήσουν χωρίς προσδοκίες ευημερίας και με μόνο στόχο την επιβίωση; Είναι συνθήκη αυτή μετά από τρεις δεκαετίες παγκοσμιοποίησης που υποσχέθηκε την εξάπλωση της πλούτου, της ασφάλειας και της δημοκρατίας σε όλον τον πλανήτη;
Και μην νομίζουμε ότι όλα αυτά αφορούν άλλους και όχι την Ελλάδα,. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θα μείνει έξω από τις μεγάλες μεταβολές. Η εκπτώχευση των Ελλήνων και η ματαίωση των προσδοκιών για προκοπή στο μέλλον, μπορεί να επιφέρει ακόμα περισσότερες ρήξεις από όσες γνωρίσαμε το 2010 και μετά.
Μπορεί η ελληνική κοινωνία να σταθεί χωρίς μεγάλα προγράμματα προστασίας της κοινωνίας και της εργασίας; Όχι βέβαια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
