Πέμπτη 28.03.2024
More

    Αποχρώσεις- Το διαρκές μήνυμα της ζωής

    Δευτέρα το βράδυ παρακολουθώ μία παλιότερη εκπομπή της «Μηχανής του Χρόνου» του Χρήστου Βασιλόπουλου, για τα θύματα του Πολυτεχνείου με μαρτυρίες και πολλά τεκμήρια.

    Πρόσεξα αυτή τη φορά ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο: Οι συγγενείς των εκτελεσθέντων που έλεγαν πως την επόμενη μέρα τους προσέγγιζαν διάφοροι από τη χούντα και τους έταζαν αποκατάσταση και βοήθειες, ότι «εδώ είμαστε εμείς» για να μην προχωρήσουν σε καταγγελίες.

    Μου θύμισε αυτό, τον βασανιστή του Περικλή Κοροβέση στους «Ανθρωποφύλακες» που στο τέλος του έλεγε να βγουν και κανά βράδυ να τα πιούνε σε καμιά ταβέρνα.

    Αυτή η αίσθηση που άφηνε η χούντα ότι ο θάνατος δεν είναι σημαντικός, ότι τα βασανιστήρια είναι απλώς μία δουλειά, ότι όλα βολεύονται, ότι όλα γίνονται αν πάψεις να μιλάς, αν ελέγξεις τα σώμα, αν υποτάξεις την ψυχή σου στον μέσο όρο αυτής της απέραντης ερημιάς, της ισοπέδωσης που φέρνει ο φασισμός στους ανθρώπους.

    Το Πολυτεχνείο ήρθε και έσπασε τη σιωπή με τους ήχους και τις φωνές των νέων παιδιών, με την παρουσία του σώματος, αυτήν την έντονη σωματικότητα της ύπαρξης που στέκεται και λέει «ναι στη ζωή», γι’ αυτό και η απάντηση της εξουσίας εκείνα τα βράδια ήταν αυτός ο πολύς σκληρός θάνατος των εκτελέσεων στη μέση του δρόμου και των δολοφονιών με όπλα από τις ταράτσες με την προσδοκία ότι θα συνθλίψουν τα σώματα και θα εξαφανίσουν το χρόνο.

    Οι δίκες της χούντας και του Πολυτεχνείου ήρθαν μετά να αποκαταστήσουν σε ένα πρώτο θεσμικό επίπεδο, την πρωτοκαθεδρία, το δίκιο της ζωής επί του θανάτου.

    Ήταν όμως τελικά η μνήμη που διέσωσε και διασώζει αυτό το αίσθημα της νίκης της ζωής και του σώματος όπως αποτυπώθηκε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Γι’ αυτό και κρατιέται πάντα φρέσκια και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι πια της δημοκρατίας.

     

    ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

    ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ