Γνωρίζω τους λόγους για τους οποίους πολλά εργατικά σωματεία επιλέγουν τον εορτασμό και την απεργία της Πρωτομαγιάς στις 6 Μαΐου και όχι στις 4 Μαΐου, όπως αποφάσισε το κράτος. Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ πολλών συνδικάτων και της ΓΣΕΕ και αυτή δεν είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Και από άποψη δεοντολογίας, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αφού κάθε σωματείο είναι αυτόνομο και έχει το δικαίωμά του να κάνει τις επιλογές του στο όνομα των εργατικών συμφερόντων που εκπροσωπεί.
Παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να κριθούν ακόμα κάποια στιγμή και δύο ακόμα πράγματα.
Το πρώτο είναι η μικρή συμμετοχή εργαζομένων στα σωματεία τους. Δεν είναι διαχρονικό, συμβαίνει σταδιακά όμως τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Δεύτερον, έχει υποχωρήσει κοινωνικά το ενδιαφέρον, σε πλειοψηφικά τμήματα των εργαζομένων, συνολικά για τις αγωνιστικές διεκδικήσεις.
Αυτή η απαισιόδοξη εικόνα, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά διεθνές και είναι μέρος και αυτού που ονομάζουμε «κρίση αντιπροσώπευσης».
Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι ποιος είναι περισσότερο συνεπής στην υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων ώστε να δικαώνεται και για όλες τις επιλογές του, όπως ο ορισμός της πρωτομαγιάτικης κινητοποίησης.
Αντίθετα, μοιάζει σημαντικότερο σήμερα, η ανάπτυξη της συνείδησης της εργασίας και της προάσπισης των δικαιωμάτων της. Θα ανοίξει αυτή η συζήτηση μετά την Πρωτομαγιά, ή δεν ενδιαφέρει τα σωματεία και τα συνδικάτα; Γιατί και η κυβέρνηση που επιχειρεί την αλλαγή της εργασίας επιστρέφοντας στα πρότυπα της δεκαετίας του 1920 κι ακόμα πιο πίσω, αυτήν την απουσία του πολύ κόσμου από τον συνδικαλισμό, εκμεταλλεύεται.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
