Τις επόμενες ημέρες θα δοκιμάσω τη διαδρομή από την έξοδο της Εγνατίας προς το Σούλι που περιγράφει σήμερα το ρεπορτάζ. Είχα δοκιμάσει και την άλλη από το Ζωτικό και ήταν καταπληκτική ενώ ωραία είναι και η ανάβαση από τη Γλυκή και τον Αχέροντα προς πάνω τα βουνά.
Οι διαδρομές στην Ήπειρο, σου κόβουν συχνά την ανάσα από τα τοπία που συναντάς, σε βάζουν σε κόσμους πρωτόγνωρους με τρομερές εναλλαγές, είναι εμπειρίες ολόκληρες.
Έχω προλάβει την εποχή στα τέλη του ’70 ως παιδί και λίγο αργότερα που οι δρόμοι ήταν δύσκολοι και δύσβατοι ενώ και τα αυτοκίνητα ήταν λίγα. Κι ο κόσμος τότε προσαρμοσμένος, είχε μία πολύ συγκεκριμένη και μερική άποψη και οπτική για τον τόπο του. Το σύμπαν τους ήταν κυρίως αυτό που γνώριζαν με τα μάτια τους, αυτό που είχαν περπατήσει, εκεί που ήταν οι συγγενείς τους. Τα χωριά του Ζαγορίου, τα χωριά της Κόνιτσας και του Μετσόβου, τα χωριά του Ξηροβουνίου ή κάτω του Καλαμά, αποτελούσαν ενότητες, οικονομικές, πολιτιστικές, διακριτές κοινότητες.
Τι κρίμα που όταν άρχισε να γίνεται πολύ εύκολο το ταξίδι και η μετακίνηση που άρχισαν να φεύγουν και όσοι είχαν απομείνει στα χωριά μετά τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα του ’60.
Παρ’ όλα αυτά, ο τόπος παραμένει ένα κάλεσμα, μία πρόκληση. Αισιοδοξία άλλωστε είναι το ταξίδι και ο δρόμος παραμένει πάντα ένα κλείσιμο του ματιού στο απροσδόκητο και το ευτυχές τυχαίο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
