Είναι λογικό να έρχονται οι δήμοι και να ζητάνε μεγάλη χρηματοδότηση από το κράτος για την αποκατάσταση των ζημιών που αφήνει πίσω του ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο. Κανένας δήμος δεν μπορεί να σηκώσει τέτοια βάρη. Και δεν είναι μόνο οι μεγάλες ζημιές, αλλά και πολλές ακόμα μικρότερες. Οι δήμοι σήμερα ούτε τις λακκούβες που ανοίγουν με τη βροχή να καλύψουν εύκολα. Και να θυμίσουμε πόσο μεγάλες ήταν οι περικοπές στον προϋπολογισμό για την Τοπική Αυτοδιοίκηση με τα μνημόνια. Δεν αντέχουν τα δημοτικά ταμεία, τέτοια μεγάλα έργα.
Δύο κατευθύνσεις θα μπορούσε να έχει μία νέα συνθήκη χρηματοδότησης των δήμων.
Η πρώτη, θα ήταν να αναλάβει το κράτος ένα μεγάλο μέρος των έργων αποκατάστασης. Και να το συνδυάσει και με τον προγραμματισμό των έργων πρόληψης για τις επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής. Κατευθείαν και άμεσα το κράτος να προχωρά στην προστασία των καλλιεργειών από υπερχειλίσεις ποταμών, στην αποκατάσταση ζημιών στο οδικό δίκτυο, στη συγκράτηση εδαφών κλπ. Κι εκεί να βλέπει πώς θα προστατεύονται οι υποδομές και ο τόπος σε μακροχρόνια βάση, ξέροντας ότι ο καιρός θα είναι πια απρόβλεπτος.
Η δεύτερη κατεύθυνση είναι να αποκτήσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά οι δήμοι, νέα ταμεία. Όχι απλώς την εγγραφή νέων κονδυλίων στον προϋπολογισμό για έκτακτες περιστάσεις κάθε χρόνο, αλλά μόνιμα ταμεία με κρατικό χρήμα που σε συνεργασία με τα αρμόδια υπουργεία θα υποστηρίζουν βασικά έργα υποδομών.
Αυτό προϋποθέτει μετακίνηση μέρους του κρατικού προϋπολογισμού απευθείας προς τους δήμου και ίσως και άμεση μεταφορών φόρων προς τα δημοτικά ταμεία, θέμα που μοιάζει με «ταμπού» στη χώρα μας, αλλά που μοιάζει να δίνει λύσεις.
Πάντως το υπάρχον μοντέλο με ανήμπορους τους δήμους και γραφειοκρατικά «κουρασμένο» το κράτος, σίγουρα δεν είναι αποδοτικό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
