Η επέτειος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου θα μπορούσε να είχε μετατραπεί σε έναν τυπικό εορτασμό από τη στιγμή που θεσπίστηκε ως αργία. Όμως άντεξε μέσα στο χρόνο ως μία ουσιαστική ημέρα μνήμης. Μπορεί σταδιακά να απέκτησε κάποια στοιχεία «επίσημης» εκδήλωσης, αλλά παραμένει και στις μέρες μας λίγο πριν κλείσει μισό αιώνα ως μία ζωντανή γιορτή που συνεχίζει να συγκινεί, ιδιαίτερα τους νέους.
Ως ένα βαθμό φρόντισαν σε αυτό και οι αρνητές του Πολυτεχνείου, ειδικά μετά το ’90 όταν ξεκίνησε μία νέα προσπάθεια ανόδου της ακροδεξιάς στο πολιτικό σκηνικό. Τότε ανασύρθηκε ξανά ο παλιότερος μύθος περί της μη ύπαρξης νεκρών κατά την τριήμερη εξέγερση και όσα ακολούθησαν εκείνο το φονικό βράδυ της εισβολής. Παρά την αναπαραγωγή του μύθου, η τεκμηρίωση των δραματικών γεγονότων και η ανάδειξη και νέων μέσα από την ιστορική έρευνα, αλλά κυρίως η θέρμη με την οποία συνέχισε ο κόσμος να αγκαλιάζει τους εξεγερμένους φοιτητές, διατήρησε αν όχι και αύξησε το ενδιαφέρον για το Πολυτεχνείο.
Όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, κάποια στιγμή, όταν περάσει ο χρόνος από πάνω τους, μετατρέπονται σε σύμβολα και αποκτούν νέες διαστάσεις. Το Πολυτεχνείο διατηρεί ακόμα τη νεανική του ορμή, και γιατί είναι πολλοί ακόμα που το βίωσαν και το μνημονεύουν, αλλά και γιατί συνδέεται και με ένα καθοριστικό γεγονός της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα, την επιστροφή της δημοκρατίας το 1974, την ανανέωση των δημοκρατικών θεσμών και μία πολύ σημαντική διαδρομή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ως τις μέρες μας, σε μία πρωτόγνωρη διαδρομή για τα ιστορικά δεδομένα του παρελθόντος.
Η σύνδεση μίας νεανικής εξέγερσης με την παγίωση της δημοκρατίας είναι από τη μία ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα και από την άλλη μία παρακαταθήκη για το μέλλον, μία υπόμνηση ότι ο αγώνας δεν σταματά ακόμα κι αν όλα τα σκεπάζει γύρω το σκοτάδι.
Το Πολυτεχνείο λάμπει σαν φάρος στην πορεία της Ελλάδας και θα συνεχίσει να λάμπει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
