Η ένταση στον δημόσιο λόγο, το τελευταίο διάστημα επαναφέρει στη συζήτηση και το ερώτημα του αν και κατά πόσο πρέπει να ελέγχεται ο δημόσιος λόγος και ειδικά η επέκτασή του στις μέρες μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Όπως φάνηκε σε πολλές περιπτώσεις, οι αναρτήσεις χρηστών μπορεί να εμπεριέχουν πια και ειδήσεις που δεν μπορείς να βρεις στα μέσα ενημέρωσης, όπως και εναλλακτικές προσεγγίσεις και απόψεις που επηρεάζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και τον δημόσιο βίο.
Είναι δε τέτοια η δυναμική που δημιουργείται που όντως μπαίνει ένας προβληματισμός και για τα συστήματα ελέγχου που θα έπρεπε να λειτουργούν. Χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί διακυβεύονται πολύ μεγαλύτερα ζητήματα, όπως η ελεύθερη έκφραση και η ελευθεροτυπία.
Ένας σχετικά ασφαλής δρόμος προσέγγισης στο δίλημμα που προκύπτει για το ποιο είναι το όριο του ελέγχου, είναι το αν συντελείται ένα σοβαρό αδίκημα. Και σοβαρό αδίκημα είναι και η συκοφάντηση ενός ανθρώπου με ψέματα και επιθέσεις. Γιατί πλέον είναι πολύ εύκολο να αναρτήσει κάποιος ένα ψέμα που «δολοφονεί» έναν χαρακτήρα, που διαλύει έναν άνθρωπο. Κάτι που ανεβαίνει στο δίκτυο, ακόμα κι αν είναι ψέμα μένει για πάντα εκεί και διαχέει την αδικία κατά ενός πολίτη.
Για αυτό όμως δεν χρειάζεται ειδική νομοθεσία όπως πολλοί προτείνουν, αλλά αρκεί η Δικαιοσύνη και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί για να παρέμβουν. Η αδικία και το ψεύδος, όπως κι αν διακινούνται, πάντα υπάρχει τρόπος να καταπολεμηθούν φτάνει η Πολιτεία και οι θεσμοί να είναι σε εγρήγορση. Κι αυτό θα αφήσει χώρο και στην πραγματική ελευθεροτυπία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
