Τη Δευτέρα πήγα για πρώτη φορά μετά από πάνω από ένα χρόνο σε εκδήλωση σε κλειστό χώρο. Ήταν λίγο περίεργα. Έτσι κι αλλιώς αποφεύγω συναντήσεις και χώρους με αγνώστους πέρα από όσα έχουν σχέση με τις ανάγκες της δουλειάς. Είναι αυτό το φαινόμενο, μάλλον περισσότερο ελληνικό, όσοι έχουν εμβολιαστεί να προσέχουν περισσότερο από όσους αρνούνται.
Αλλά, ούτε μέσα στο σπίτι θα κλειστούμε για πάντα, ούτε τις ευκαιρίες για κοινωνικές συναναστροφές και ερεθίσματα πολιτισμού και ψυχαγωγίας πρέπει να χάνουμε.
Σίγουρα πάντως ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, φοβάται τις εκδηλώσεις, ακόμα κι αν ξέρει ότι τηρούνται τα μέτρα. Είδαμε ακόμα και το καλοκαίρι, πολλούς να προσέχουν στις εξόδους τους. Και καλώς κάνουν που αυτοπροστατεύονται οι άνθρωποι, το ερώτημα όμως είναι πώς θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα ως κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα.
Πώς θα ζήσουμε μαζί με άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τον δημόσιο χώρο και τις συναντήσεις και δεν θα μείνουμε αποκλεισμένοι για μία ακόμα χρονιά στα σπίτια μας μπροστά στις οθόνες μας.
Θα είναι ένα από τα ερωτήματα και τα στοιχήματα των επόμενων μηνών…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
