Μία ακτινογραφία των μέτρων που θα ρυθμίζουν την κοινωνική ζωή σε κλειστούς χώρους όλο το επόμενο εξάμηνο και ανακοίνωσε χτες η κυβέρνηση, δείχνει ένα κυρίως πράγμα, ότι το βάρος πέφτει στους πολίτες και κυρίως σε όσους δεν έχουν εμβολιαστεί. Και δεν είναι ότι μπαίνουν περιορισμοί στην κίνησή τους, αλλά ότι αναλαμβάνουν πια την ευθύνη.
Η οικονομική και κοινωνική ζωή που έχει να κάνει από την εργασία ως την ψυχαγωγία θα στηρίζεται πια μόνο στους εμβολιασμένους. Και καλούνται οι υπόλοιποι να δουν τι θα κάνουν, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη.
Η κυβέρνηση προφανώς και μέτρησε το πολιτικό κόστος από μία τέτοια επιλογή. Και είδε ότι μαζί της είναι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι μαζί της, έστω και σιωπηρά. Εκείνος που τηρεί τα μέτρα και υπακούει στις οδηγίες για το εμβόλιο, δεν καταλαβαίνει γιατί εννιά μήνες μετά την έναρξη του εμβολιαστικού προγράμματος θα πρέπει να ρισκάρει την υγεία του, όταν εργάζεται, όταν σπουδάζει ή όταν βγει μία βόλτα.
Δεν έχει δημιουργηθεί ένας «διχασμός» μέσα στην κοινωνία, αλλά θα λέγαμε δύο κατευθύνσεις, δύο διαφορετική δρόμοι που έχουν ως βάση το ποιος κάνει ή δεν κάνει το εμβόλιο.
Στην πράξη, λέει, η κυβέρνηση, αν δεν κάνεις το εμβόλιο που στο παρέχω δωρέαν, αναλαμβάνεις μόνος σου το δρόμο σου.
Θα μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικό όλο αυτό το σχέδιο με τους ελέγχους, τις πιστοποιήσεις και τα ιδιωτικά τεστ; Δύσκολο να αντέξει για έξι μήνες. Περισσότερο πιθανό είναι να αυξηθούν οι εμβολιασμοί. Όμως προς αυτήν την κατεύθυνση η κυβέρνηση μοιάζει χωρίς ιδέες πια, χωρίς τη δύναμη να πείθει. Η βασική της ιδέα είναι να βάλει εμπόδια στους ανεμβολίαστους ώστε να τους… πείσει ότι δεν χρειάζεται να επιμένουν.Πάντως αυτό συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Για παράδειγμα, κι αλλού μειώνονται από τον Οκτώβριο τα δωρεάν τεστ. Άλλωστε το λεγόμενο τέστινγκ, δεν μπορεί να έχει ρόλο απόδοσης πιστοποιητικών, αλλά υπάρχει για τον εντοπισμό και την απομόνωση των κρουσμάτων.
Τι θα μπορούσε να αντιπροτείνει κάποιος; Να πέρναγε όλο το σύστημα, από την ανάγκη για τεστ ως τον έλεγχο των συμπτωμάτων στα χέρια των πρωτοβάθμιων γιατρών. Αλλά αυτό το απέφυγε η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή.
Σήμερα είμαστε σε μια περίεργη κατάσταση: Πρέπει να αυξήσουμε τους εμβολιασμούς, αλλά λίγο ασχολούμαστε με αυτό. Και ενώ χρειάζεται να υπάρχει πανστρατιά και κοινή πορεία, είμαστε ακόμα στον διαχωρισμό που θέτει το εμβόλιο. Είναι προφανές ότι θα χρειαστεί μεγαλύτερος αγώνας για να αυξηθούν οι εμβολιασμοί.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
