Οι Έλληνες ανησυχούν και για τον κορωνοϊό και για τη δουλειά τους και για το μέλλον τους. Ταυτόχρονα. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, πολυδιάστατοι, πολύπλοκοι. Και για αυτό σπάνια πιάνει για μεγάλο χρονικό διάστημα ο κοινωνικός αυτοματισμός τύπου πίεσε τον πολίτη από τη μία για να πάει στην άλλη πλευρά.
Το λέω γιατί ήδη διαφαίνεται η πρόθεση πολλών που κατέχουν εξουσία και χρήμα να διαμορφώσουν ένα σκηνικό φόβου που θα επιτρέπει να κινούν πιο εύκολα τα νήματα προς όφελός τους.
Δεν μπορεί όμως να κρατήσει πολύ μία κατάσταση που δεν στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση του κόσμου.
Γιατί έχουν αλλάξει οι καιροί, γιατί δεν είναι πάντα εύκολο να κρατάς τον έλεγχο του πλήθους. Και το σημειώνω εδώ ειδικά για τη χώρα μας που νομίζουμε ότι όλα λύνονται αν κερδίσεις τις εκλογές ή αν βγάλεις μία δικαστική απόφαση πχ για τα αναδρομικά των συντάξεων ή έστω αν έχεις ένα «δόντι» σε μία μικροεξουσία για ένα θέμα σου. Και μπορεί πρόσκαιρα όλα αυτά να κουτσοδουλέψουν, αλλά περνάνε τα χρόνια και αποδεικνύεται ότι για να ζεις πραγματικά καλά, θα πρέπει να πράττεις και καλά και ωφέλιμα και κυρίως ελεύθερα και απελευθερωμένα. Πώς να το πω αλλιώς; Το ζήτημα δεν είναι να κερδίσεις, να πάρεις αυτό που θέλεις, αλλά να χειραφετηθείς. Δύσκολο να γίνει κατανοητό κάτι τέτοιο σε αυτή τη χώρα…
