Η αίσθηση ότι υπάρχει πρόβλημα με το νερό, με τη λειψυδρία είναι βάσιμη και προκύπτει από την εμπειρία. Τα παράπονα για έλλειψη νερού είναι πολλά και από διαφορετικές κατευθύνσεις και αφορά όλη τη χώρα. Που σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι και υπαρκτό και γενικευμένο.
Πρέπει να προσεχθεί όμως ότι δεν είναι μόνο πρόβλημα έλλειψης νερού, αλλά και διαχείρισής του που στην πράξη είναι το ίδιο γιατί καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, να μην υπάρχει νερό. Κι ακόμα περισσότερο, είναι ο συνδυασμός των διαθέσιμων υδάτων με τη διαχείρισή τους που βρίσκεται στο κέντρο του προβλήματος. Αυτό είναι που χρειάζεται αντιμετώπιση και αυτό είναι και θέμα τελικά πολιτικών επιλογών.
Όταν ήμασταν πιο ανύποπτοι για το νερό, δεν είχαμε και την έγνοια της διαχείρισής του και της εξοικονόμησης. Πατούσες τον διακόπτη και πότιζες το χωράφι ή τον κήπο σου και άφηνες ανοιχτή και τη βρύση να τρέχει.
Αρχικά ήρθε η εμπειρία από άλλες πλευρές του πλανήτη που σήμανε ένα καμπανάκι. Μετά άρχισε το πρόβλημα με ακατάλληλο πόσιμο νερό από μολύνσεις και οι ελλείψεις στην άρδευση. Κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τη σημασία των δικτύων, των ελέγχων, της κατασκευής Βιολογικών, τον εκσυγχρονισμό στα αρδευτικά, της οικονομίας και των νέων τεχνικών στο πότισμα στα χωράφια.
Κάπου εκεί είμαστε τις δύο τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά με τη γνώση πια ότι επείγει το πέρασμα στη νέα εποχή.
Αλλά πλέον και με σοβαρό πρόβλημα με τους πόρους γιατί τα νέα έργα που απαιτούνται από τα νέα αρδευτικά ως την εξασφάλιση ποιοτικού πόσιμου νερού στις πόλεις είναι πολύ ακριβά. Και οι διαθέσιμοι πόροι δεν είναι απεριόριστοι, το αντίθετο.
Και η Κλιματική αλλαγή βάζει κι ένα επείγον στην κατάσταση όπως είδαμε με τις μεγάλες καταστροφές από τις θεομηνίες που προκάλεσαν μεγάλες ζημιές και στα δίκτυα.
Τώρα είμαστε αναγκασμένοι και να τρέξουμε και να αλλάξουμε νοοτροπίες και σχεδιασμούς κάτι που δεν κάναμε όταν είχαμε περισσότερο χρόνο. Κι αν συνεχίσουμε με τον παλιό τρόπο κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα δούμε και καλύτερα αποτελέσματα. Μάλλον όχι.
