Τώρα που περπατάμε πολύ, βλέπεις και πιο εύκολα το περιβάλλον γύρω σου και τις αλλαγές του μέσα στο χρόνο.
Σε μία από τις παρατηρήσεις αυτές, μου κάνει εντύπωση η πρόοδος της αρχιτεκτονικής στις πολυκατοικίες της πόλης.
Υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές με πολυκατοικίες που δεν έχουν πάνω τους κανένα ενδιαφέρον στοιχείο και αναδίδουν την αίσθηση ότι έγιναν γρήγορα, για να ανταποκριθούν στις μεγάλες στεγαστικές ανάγκες του κόσμου.
Η έντονη αστικοποίηση και οι μεγάλες μετακινήσεις από την ύπαιθρο προς τις πόλεις, δημιούργησαν τέτοιες επιτακτικές ανάγκες για νέα σπίτια. Και ήταν λογικό, αρχικά, σε πολλές περιπτώσεις, το σημαντικό σε μία οικοδομή να ήταν οι χώροι για δωμάτια κι όχι τα μεγάλα μπαλκόνια ή οι κοινόχρηστοι χώροι. Όταν προχώρησαν οι κατασκευαστικές λύσεις και υπήρχαν και διαθέσιμοι πόροι για κάτι καλύτεροι, άρχισαν να γίνονται ακόμα πιο ωραίες πολυκατοικίες και σπίτια. Λογικό…
Αυτό που ματαιώθηκε όμως μάλλον οριστικά, ήταν το όνειρο ενός φτωχότερου για μία άνετη ζωή μονο από την είσπραξη ενοικίων. Η επένδυση στα ακίνητα μπορεί να είναι ασφαλής οικονομικά αποδίδει όμως μόνο για όσους διαθέτουν από ένα κρίσιμο μέγεθος επένδυσης και πάνω. Τα ένα δυό μικρά διαμερίσματα («ένα για μας κι ένα για το παιδί) άντε και ένα μαγαζί στο ισόγειο που τώρα πια μένει ανοίκιαστο, ήρθαν και τα κατάπιαν οι φόροι ο ΕΝΦΙΑ που αυτές τις μέρες φτάνει πάλι με τις ειδοποιήσεις του. Για να αποδειχτεί ότι για όσους έχουν λίγα, δεν υπάρχει μέλλον με πολλά, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
