Τα τελευταία βράδια με έχει συγκρατήσει μπροστά στην τηλεόραση η ΕΡΤ και ειδικά ένα μπαράζ από ντοκιμαντέρ που δείχνει. Τηλεόραση βλέπω μόνο τα βράδια και το τελευταίο διάστημα μόνο σειρές και ειδικά σειρές πολλών επεισοδίων κατά την καραντίνα και μετά. Και προσπαθώ να την κλείσω για διάβασμα αλλιώς δεν θα ανοίξουμε βιβλίο ποτέ όπως πάνε τα πράγματα. Γιατί έχει κατακλυστεί και ο ελεύθερος χρόνος μας πια με έγνοιες, άγχη και πολλές μικρές δουλειές και σε τέτοιο κλίμα ούτε διάβασμα ούτε ταινίες χωράνε εύκολα.
Ήρθε όμως ένα κύμα που μου έδειξε ότι υπάρχουν επιλογές. Πρώτα ήταν το «Βλέμμα του Όρσον Γουέλς» του Μαρκ Κάζινς, τον οποίο παρακολουθώ από τη μνημειώδη σειρά την Οδύσσεια του Κινηματογράφου που έχει δείξει αρκετές φορές επίσης η ΕΡΤ. Τρομερή προσέγγιση στον Όρσον Γουέλς-, που κάποτε, τέλη του ’60 είχε έρθει και στα Γιάννενα σε μία ταινία στην αρχαία Δωδώνη. Προσεγγίζει τον σκηνοθέτη μέσα από τις ζωγραφιές και τα σκίτσα που έκανε από μικρός και αποδεικνύεται ότι είχε καλλιτεχνικό σχέδιο και όραμα από 15 χρονών αυτός ο τρομερός σκηνοθέτης και το έβγαλε όλο στις ταινίες του.
Μετά, μία πιο μικρή ιστορία, το «Στάνλεϊ… όπως Κιούμπρικ», ιταλικό, με την ιστορία του προσωπικού οδηγού του Στάνλεϊ Κιούμπρικ Εμίλιο Ντ’ Aλεσσάντρο, που είχε πρόσβαση στα πάντα γύρω από αυτόν τον επίσης μεγάλο σκηνοθέτη για τον οποίο λίγα ξέρουμε για τον κόσμο που του έδινε έμπνευση.
Και μετά προχτές το ελληνικό «Νίκος Καρούζος – Ο δρόμος για το έαρ» του Γιάννη Καρπούζη για τον μεγάλο μας ποιητή, που με συνέδεσε και με την νεανική μου ηλικία όταν διάβαζα ανύποπτος τα περί της Κροστάνδης του και άρχισα να βλέπω και αλλιώς τον κόσμο.
Δείτε τα ανεπιφύλακτα στην ΕΡΤflix και περιμένω τα επόμενα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
