Λέγαμε πριν από δύο χρόνια πόσο δύσκολη υπόθεση ήταν η υποχρεωτική τηλε-εκπαίδευση που τότε παρουσιαζόταν ως πανάκεια και αριστεία, όταν δεν υπήρχε καν η μέριμνα για την πρόσβαση όλων των μαθητών στο δίκτυο. Πήρε καιρό μέχρι να μπορέσει η κυβέρνηση να ενισχύει τις οικογένειες με ένα κουπόνι για υπολογιστές που μάλλον κι αυτό δεν κάλυψε όλες τις ανάγκες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε ενάντιοι στην τηλε-εκπαίδευση. Αντίθετα, η δικτύωση και το ψηφιακό περιεχόμενο που είναι πια διαθέσιμο και προσβάσιμο, επιβάλλουν και μία άλλου τύπου προσέγγιση στη διαρκή εκπαίδευση όλων μας. Αν και χρειάζεται και μία προσοχή, μία εκπαίδευση θα τη λέγαμε και στις δυνατότητες της πρόσβασης σε περιεχόμενο που διαθέτουμε. Γιατί μπορεί να έχεις τη δυνατότητα να δεις στο κινητό σου μερικά από τα σημαντικότερα μαθήματα των καλύτερων πανεπιστημίων του κόσμου, μπορείς όμως την ίδια ώρα να γεμίσεις και πληροφορίες για το πόσο «επίπεδο είναι η γη» ή πόσο «καλό» κάνει ο ρατσισμός.
Το φιλτράρισμα της πληροφορίας είναι από μόνο του ένα στοίχημα στις μέρες μας.
Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο, τώρα που δεν χρειάζονται και ειδικά μέτρα σε έκτακτες συνθήκες, είναι να μάθουμε να ζούμε και να λειτουργούμε (και) σε ένα ψηφιακό περιβάλλον που μας δίνει την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι. Ακούγεται φυσικό και εύκολο αλλά στην πράξη δεν το κάνουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
