Δύο πράγματα που ισχύουν γενικά:
1. Τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν. Το πότε και πότε, είναι υπόθεση των ειδικών. Αλλά και η κοινωνία και η οικονομία πρέπει να είναι ανοιχτές. Το “μένουμε σπίτι” δεν είναι λύση για τίποτα πια- είχε λειτουργικότητα όταν δεν ξέραμε τίποτα για τον ιό.
2. Τα εμβόλια δεν μπορούν να είναι υποχρεωτικά, γιατί κανένα φάρμακο δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικό. Κάποιοι επαγγελματικοί κλάδοι, όμως στους οποίους η υγεία είναι το βασικό όπλο της εργασίας τους μπορεί να υποχρεωθούν να κάνουν το εμβόλιο ώστε να συνεχίσουν την εργασία τους προς το συμφέρον του δημοσίου και της κοινότητας (δεν μπορεί να μείνει το κράτος από γιατρούς κλπ).
Και μερικές παραδοχές:
– Σε όλα τα νοικοκυριά, είτε αποτελούνται από ένα άτομο είτε από δέκα, υπάρχουν παραπάνω από ένας λόγοι και αφορμές για να κολλήσουν κορωνοϊό. Άλλοι έχουν παιδιά στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο, άλλοι είναι εκτεθειμένοι στη δουλειά τους, άλλοι πρέπει να πάρουν επί ώρες λεωφορεία κλπ. Άρα μας αφορά όλη η κοινωνία. – Ναι, η κυβέρνηση έχει βαρύτατες ευθύνες για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και το σύστημα Υγείας ή τα συλλογικά μέτρα (έπρεπε δύο χρόνια τώρα να έχει φτιάξει μερικές καλύτερες σχολικές αίθουσες, να έχει βρει περισσότερα λεωφορεία κλπ) καθώς και στο ότι δεν υποστηρίζει τα νοικοκυριά από την τρομακτική ακρίβεια (ούτε μάσκες δεν μπορεί να αγοράσει ο κόσμος). Επίσης, είναι αναξιόπιστη και πολιτεύεται με παλινωδίες που επηρεάζουν τη σχέση εμπιστοσύνης της Πολιτείας με τους πολίτες. Ειδικά αυτό το φαινόμενο που οι υπουργοί μιλάνε συνέχεια στην τηλεόραση, είναι απωθητικό πια.
Υπάρχει, τέλος ένα μέρος πολιτών που δεν τηρεί καν τα μέτρα και ζει σαν να μην υπάρχει ιός. Είναι πολίτες που ζουν με σημαία τους τον ατομικισμό και τίποτα παραπάνω.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
