Στην ολοκλήρωση και της δεύτερης προεκλογικής περιόδου προέκυψε ζήτημα με την τουριστική ανάπτυξη. Σε πρώτο επίπεδο το θέμα τέθηκε από την αμιγώς οικονομική του πλευρά με αφορμή ενδείξεις ότι σε κάποιους από τους σημαντικούς τουριστικούς προορισμούς ενδέχεται να έχουν μειωθεί οι πληρότητες. Είναι ένα καμπανάκι προφανώς που όμως θα χρειαστούν κι άλλα επεισόδια για να έχουμε και ολοκληρωμένη εικόνα.
Γιατί η σεζόν στην Ελλάδα είναι πια 12μηνη σχεδόν και δεν περιορίζεται σε ένα τρίμηνο το καλοκαίρι. Μας ενδιαφέρει προφανώς η ένδειξη για μείωση των κρατήσεων ειδικά σε δημοφιλή νησιά που είναι και ναυαρχίδες του τουρισμού μας, αλλά σε συγκρατήσουμε και τις βαθύτερες αναλύσεις.
Αντίθετα πρέπει να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο η δεύτερη συζήτηση που άνοιξε, για την ποιότητα του τουριστικού μας προϊόντος. Επενδύουμε στην ποιότητα και την αυξημένη εμπειρία του επισκέπτη, αναπτύσσεται με ορθολογισμό αυτό το κομμάτι της οικονομίας και σε ισορροπία με το φυσικό περιβάλλον και άλλες μορφές ανάπτυξης όπως αυτήν την υπαίθρου και του παραγωγικού μοντέλου της χώρας; Είναι διασφαλισμένες οι ποιοτικές θέσεις εργασίας και ο σεβασμός σε μία υγιή αγορά;
Δεν είναι πολυτέλεια να συζητάμε αυτά τα ερωτήματα, το αντίθετο. Γιατί αν δεν τα συζητάμε, τότε ίσως αυτό που χτίζεται να έχει πήλινα πόδια αφενός και να πέσει σύντομα και αφετέρου το οικονομικό μοντέλο του τουρισμού δεν θα μπορέσει να ανεβάσει συνολικά την οικονομία της χώρας μακροπρόθεσμα.
Θα αντιτείνει κάποιος, ότι ανησυχούμε πολύ για κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα και ίσως και να μην γίνει και ποτέ. Όμως το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν ακριβώς αυτό, ότι δεν έβλεπε το μέλλον και έπεσε σε τοίχο όταν το μέλλον αυτό ήρθε κατά πάνω της με την απειλή της χρεοκοπίας. Είπαμε να μην το επαναλάβουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
