Διαβάζω συχνά στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μερικές ιστορίες σαν παραβολές που καταλήγουν πάντα σε κάποια ανθρωπιστικά διδάγματα και παραινέσεις για να κάνουμε το καλό στη ζωή μας κλπ. Και ως προς το καλό, πώς να διαφωνήσεις. Μου φαίνεται όμως ότι είναι ξένα προς τις παραδόσεις μας αυτά τα ηθικολογικά διλήμματα. Ή ίσως ήταν ξένα παλιότερα, αλλά τώρα που έχει παγκοσμιοποιηθεί ο κόσμος μας, όλα τείνουν να γίνουν κοινά.
Νομίζω όμως ότι το πρόβλημα μας ως κοινωνία δεν είναι ότι δεν έχουμε αξίες ή ότι χρειαζόμαστε κηρύγματα για το ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι. Και ούτε υπάρχει στην Ελλάδα κάποια ηθική κρίση μεγαλύτερη από όση σε άλλες χώρες. Είμαι δε και επιφυλακτικός όταν όλα ανάγονται σε ηθικά διλήμματα ή έχουν μία αίσθηση ηθικού πανικού για την «κοινωνία που καταστρέφεται».
Και πιστεύω ότι αν είναι κάτι να αλλάξουμε έτσι όπως έχει γίνει ο κόσμος μας με τις μεγάλες κρίσεις, είναι να μιλάμε και να εκφραζόμαστε ειλικρινά και αυθεντικά. Ακόμα κι αν κάνουμε λάθος, σταδιακά μπορούμε να το διορθώσουμε αν δούμε πώς εκφράζεται και ο άλλος. Ήθος διαμορφώνει ο άνθρωπος που στέκεται ακέραιος και καθαρός.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
