Το τριήμερο του Πάσχα που δούλευα έκανα μία σύντομη διαδρομή στην πόλη για να έχω το κλίμα.
Αυτό που πρόσεξα κάποιες στιγμές δεν ήταν μόνο η άδεια πόλη, αλλά το πόσο όμορφη ήταν η λίμνη. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο λόγω του καιρού, αλλά είχε μία τόσο φυσική, γοητευτική εικόνα.
Αυτό το διάστημα άλλωστε έχουν πολλαπλασιαστεί σε όλο τον κόσμο οι αναφορές για το πόσο καθάρισε η ατμόσφαιρα λόγω της μείωσης των αυτοκινήτων και των πτήσεων ή πώς εισβάλλουν στις πόλεις από τα δάση άγρια ζώα.
Κι όμως, αυτή η ομορφιά της φύσης που ηρεμεί από την απουσία του ανθρώπου, δεν είναι κατ’ ανάγκη και μία όμορφη εικόνα που θα πρέπει να μείνει για πάντα.
Δεν γίνεται οι πόλεις να μην έχουν ανθρώπους. Δεν γίνεται να μην ζούμε σε μία αλληλεπίδραση με τη φύση γύρω μας. Είναι άλλη συζήτηση εκείνη για τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, της οικονομίας και της βιομηχανίας πάνω στο περιβάλλον κι άλλη αυτή η ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να ζει σε αρμονία με τον κόσμο γύρω του.
Και μόνο προσωρινός μπορεί να είναι ο εγκλεισμός των ανθρώπων στο σπίτι. Αντίθετα, θέλουμε να σπάει η ερημιά του αστικού τοπίου από την ζέση, τη θέρμη της ανθρώπινης χειρονομίας. Ας το σκεφτούμε πώς θα μπορούσε να γίνει καλύτερη η πόλη αύριο που η ερημιά θα δώσει τη θέση της στη βουή του κόσμου
