Ακούμε για τρομακτικά πράγματα, για τραγωδίες, σφαγές, γενοκτονίες, καταστροφές κι όμως δεν μοιάζει να ταραζόμαστε. Συγκινούμαστε ίσως, δεν είμαστε δα και απάνθρωποι, αλλά δεν κινητοποιούμαστε, δεν ανησυχούμε για πολύ. Θα περάσει κι αυτό. Αύριο είναι μία άλλη μέρα.
Μετά, είναι και οι κίνδυνοι που μας απειλούν, αλλά φαίνεται ότι δεν μας ανησυχούν και τόσο κι αυτοί. Δύο τρομακτικοί πόλεμοι πάνω και κάτω από τη χώρα κι όμως δεν έχουμε βάλει μέσα μας τον φόβο του θανάτου.
Αλλά και πιο ήπια πράγματα, ήπια με την έννοια ότι δεν ερχόμαστε προσωπικά μπροστά σε κάτι που θα μας τρομάξει. Η μεγάλη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, η φτώχεια που την Πέμπτη αναφέρθηκε λόγω της Διεθνούς Ημέρας για την εξάλειψή της ότι αφορά ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, η μόλυνση της ατμόσφαιρας ειδικότερα, μία γεύση της οποίας πάντως παίρνουμε και στα Γιάννενα πια κάθε χρόνο με την αιθαλομίχλη.
Και κοιτάξτε πώς αποδεικνύεται ότι είμαστε και σε άλλους καιρούς πια.
Παλιότερα μιλούσαμε με έντονο φόβο για το Τσέρνομπιλ και πού είχε φτάσει εκείνο το ραδιενεργό νέφος και τι έγινε με τους καρκίνους ή αργότερα για τη Φουκοσίμα. Κι όμως, δεν έχουμε πρόβλημα να συζητάμε και στην Ελλάδα για τα πυρηνικά εργοστάσια «τσέπης» όπως τα λένε. Προφανώς θα υπάρχει και ραδιενέργεια «τσέπης» και δεν θα έχουμε πρόβλημα σε κάποιο ατύχημα.
Γιατί όμως, δεν ανησυχούμε ενώ ζούμε ακριβώς σε καιρούς μεγάλης ανησυχίας; Τι μας συμβαίνει;
Ένας λόγος είναι γιατί αυτή η ανησυχία πλέον διαθλάται και μεταβάλλεται σε βαθμό που μεταμορφώνεται μέσα σε ένα πολύ ευρύ πλαίσιο πληροφοριών, ειδήσεων και δημοσιότητας και περνά μέσα από φίλτρα που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι στο τέλος δεν το έχουν γυρίσει τελείως ανάποδα. Υπάρχει πολύς κόσμος που πιστεύει όντως ότι ζούμε στην καλύτερη εποχή της ανθρωπότητας και ότι τέλος πάντων υπάρχουν και οι λεπτομέρειες της ανείπωτης βίας που έχει ξεσπάσει στον πλανήτη, των τεράστιων ανισοτήτων και της απειλής της Κλιματικής Κρίσης που πλέον μπαίνει με το ασύντακτο κύμα ακόμα και μέσα στα σπίτια μας. Είναι λεπτομέρειες. Ανησυχούμε, αλλά συμβαίνουν αυτά, και κάποιοι θα τα λύσουν, δεν μπορεί.
Κατά βάση καταλήξαμε να πιστεύουμε ότι όλα θα πάνε καλά, όσο εμάς δεν μας συμβαίνει κάτι ανησυχητικό κι όσο εμείς είμαστε καλά. Κι ας μην είναι πολλοί άλλοι καθόλου καλά.
Κι ότι, τι να κάνουμε, αυτά είναι τα δεδομένα και δεν υπάρχει εναλλακτική. Γιατί εκεί καταλήγει πλέον κάθε κουβέντα, ότι ακόμα κι αν δεν μας αρέσει, δεν έχουμε και κάτι άλλο να κάνουμε, να επιλέξουμε.
Είναι ένα τέλειο αδιέξοδο, μία συνολική απόφαση ότι θα επαναπαυθούμε για πάντα στο ότι εμείς την έχουμε γλυτώσει. Κι ας μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο το πρωί.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
