Είναι πολύ βαρύ το κλίμα στην ελληνική κοινωνία στον απόηχο της τραγωδίας των Τεμπών. Το νιώθεις στην ατμόσφαιρα, στο βλέμμα των ανθρώπων, στην προσοχή και στον σκεπτικισμό με τον οποίο συζητάνε.
Υπάρχουν δύο επίπεδα σε αυτή τη συζήτηση είτε διατυπώνεται ρητά είτε υπονοούνται ακόμα.
Το πρώτο είναι οι ευθύνες. Οι ευθύνες όχι μόνο όπως θα τις αποδώσει η Δικαιοσύνη μέσα στα νομικά πλαίσια που ισχύουν. Αλλά κυρίως, στο ευρύτερο θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο. Γιατί αυτό ακριβώς είναι και το επίπεδο που συζητά η οργανωμένη κοινωνία. Οι θεσμοί είναι που δοκιμάζονται μπροστά σε τόσο σοκαριστικά γεγονότα. Και το ερώτημα είναι αν η δημοκρατία μας, αν η Πολιτεία μπορεί να προσφέρει ακόμα μία προστασία στην κοινωνία, ένα σύστημα ασφάλειας.
Και είναι βέβαιο ότι οι πολίτες αποζητούν την κρατική μέριμνα και προστασία και θέλουν να πιστεύουν ότι το κράτος τους εργάζεται για αυτούς.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο που είναι λογικό να μην είναι ακόμα στο τραπέζι γιατί τώρα περισσεύει ο πόνος και το ανθρώπινο δράμα, είναι το ποιες είναι οι προοπτικές. Για να επέλθει η κάθαρση, η λύτρωση σε μία τραγωδία πρέπει να υπάρχουν έτσι οι εξηγήσεις και οι απαντήσεις που να ανοίγουν το δρόμο για κάτι καλύτερο.
Την επόμενη φορά που θα μπει κάποιος στο τρένο πρέπει να έχει πειστεί ότι υπάρχει σχέδιο και φροντίδα για την ασφάλειά του. Με την ίδια λογική που όταν ανοίγουμε τη βρύση θέλουμε να είμαστε σίγουρο ότι πίνουμε καθαρό νερό.
Στην τραγωδία των Τεμπών δεν δοκιμάζεται μόνο η αντοχή των ανθρώπων στην απώλεια και τον πόνο. Δοκιμάζεται και η αξία και η αντοχή της οργανωμένης μας κοινωνίας και του κράτους μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
