Στις μέρες μας θα μπορούσαμε να διαλέξουμε έναν δρόμο επειδή είναι ωραία η διαδρομή και η εμπειρία. Η Εγνατία για παράδειγμα προσφέρει την εμπειρία της Πίνδου ενώ η Ιόνια έχει αυτό το άνοιγμα στη θάλασσα. Αλλά και η παλιά εθνική προς την Άρτα είναι μία γοητευτική είσοδο στην κοιλάδα του Λούρου, έστω και τώρα με το θλιβερό θέαμα των κομμένων δένδρων.
Παρ’ όλα αυτά, τις περισσότερες φορές επιλέγουμε τον δρόμο με βάση πιο πεζά κριτήρια όπως πόσο γρήγορα θα φτάσουμε ή πόση βενζίνη θα ξοδέψουμε. Στις μέρες της ακρίβειας δε, όλα μοιάζει να ισοπεδώνονται πάνω στον άξονα του κόστους. Λογικό.
Καμιά φορά που περνάω κοντά από ένα μέρος που θα με ενδιέφερε, μπαίνω στο δίλημμα να κάνω μία παράκαμψη, αλλά σπάνια το κάνω. Συνήθως ταξιδεύω με έναν στόχο και πρέπει να φτάσω σε έναν προδιαγεγραμμένο χρόνο. «Την άλλη φορά» λέω από μέσα μου. Μόνο που περνάνε τα χρόνια και δεν έρχεται αυτή η άλλη φορά.
Τρέχουμε στον δρόμο, αλλά σπάνια θα πάρουμε μία έξοδο χωρίς να είμαστε σίγουροι πού θα βγάλει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
