Είναι απίστευτο, αλλά και δραματικό μαζί, το πόσο η πραγματικότητα μας ξεπερνά. Ειδικά όταν είναι για κακό. Γιατί κανείς δεν θα μπορούσε πριν από κάποιους μήνες να φανταστεί πόσο επώδυνη και καταστροφική θα είναι η έλευση της φωτιάς πάνω από τη χώρα. Κι όμως, εδώ και πολλές εβδομάδες είναι σαν να ζούμε μία επανάληψη κάθε μέρα της αγωνιώδους εξέλιξης και του φόβου για το τι μπορεί να γίνει όταν ξεσπά κάπου μία φωτιά.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες.
Είναι φανερό συνεπώς ότι βρισκόμαστε σε μία φάση μετάβασης σε κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που γνωρίζαμε. Γιατί μεγάλες καταστροφές από φωτιές έχει ζήσει η χώρα μας και πονά ακόμα. Αλλά εδώ μοιάζει να γίνεται κανονικότητα η πρόβλεψη ενός χειρότερου σεναρίου ανά ημέρα και εβδομάδα. Που σημαίνει ότι μπορεί να περνάμε σε μία άλλη φάση. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν θα το ονομάσουμε Κλιματική Κρίση ή όχι. Γιατί μέχρι να συζητήσουμε τι είναι η κλιματική αλλαγή και πώς προστατεύεται το περιβάλλον, έρχεται ήδη καταπάνω μας η καταστροφή. Κατά συνέπεια δεν αρκεί πια να συζητάμε, αλλά πρέπει να περάσουμε οργανωμένα και σε ένα νέο επίπεδο σχεδιασμού και αντιμετώπισης.
Αποδείχτηκε πια ότι το ζήτημα δεν είναι η εξασφάλιση κάποιων μέσων. Αντίθετα απαιτείται ένας σχεδιασμός που να δίνει βάρος στην πρόληψη και την αντιμετώπιση από τις πρώτες ώρες ενός πολύπλοκου σκηνικού κρίσης, από την πυρόσβεση μέχρι την προστασία της ζωής ως την εκκένωση νοσοκομείων ή την πρόβλεψη για αποκατάσταση των ζημιών.
Και το πιο πιθανό είναι να πρέπει να καταλήξουμε σε ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο όχι μόνο για την εξοικονόμηση πόρων αλλά και γιατί βλέπουμε πια ότι σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, διεθνής πρέπει να είναι και η συνεργασία και η κινητοποίηση κρατών και λαών.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
