Όχι οι κρίσεις δεν γίνονται ευκαιρίες. Ευκαιρίες βρίσκουν όσοι έβρισκαν και πριν από την κρίση. Όσοι έχουν λεφτά και εξουσία ώστε να εκμεταλλευτούν την αδυναμία εκείνων που δεν έχουν.
Τι φέρνουν όμως οι κρίσεις ως ένα βαθμό; Ένα σπάσιμο δεσμών, μία ρήξη πλαισίων που ως τότε θεωρούνταν αδιατάρακτα, πακτωμένα. Κι εκεί, ανάμεσα στα ρήγματα δεν γεννιέται μία ευκαιρία, αλλά μπορεί να ανοίξει ένας δρόμος.
Αυτόν τον δρόμο μπορεί να τον πάρει ίσως κι εκείνος που ένιωθε ως τότε αποκλεισμένος. Απελευθερωμένος από τα παλιά δεσμά, με το χώρο μπροστά του να του δίνει ένα κάποιο προσωπικό περιθώριο ώστε να αποδείξει σε όσους του έκλειναν ως τότε τις διόδους ότι αξίζει κάτι, ότι μπορεί να δημιουργήσει.
Όμως δεν είναι εύκολο να δεις αυτές τις ρήξεις. Όπως μέχρι τη ρήξη δεν μπορούσες να δεις τα σημάδια της φθοράς, έτσι κι όταν πέσει το πέπλο, δεν είσαι μαθημένος να βλέπεις πίσω του, το χώρο που αφήνει ελεύθερο. Η μεγάλη εικόνα είναι πάντα κρυμμένη σε όσους προορίζονται να μοχθούν με το κεφάλι χαμηλά. Κι αν κάτι μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο του μόχθου είναι ίσως η εκπαίδευση στο να σηκώνει το κεφάλι και να κοιτάει μακριά…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
