Ο Μωυσής Ελισάφ μου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κατέβει για δήμαρχος ένα μεσημέρι στη Λιμνοπούλα. Του είπα τα δικά μου, για το τι θα πρέπει να αποφύγει, του ευχήθηκα ευόδωση των στόχων του και μιλήσαμε και λίγο για την ιστορία της πόλης και κάποιο βιβλίο, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε στις κουβέντες μας.
Αργότερα το βράδυ, θυμάμαι ότι αναρωτήθηκα για ποιον λόγο ήθελε να κατέβει για δήμαρχος. Μπορούσε να κάνει τόσα άλλα πράγματα. Είχε κάνει τόσα πολλά ήδη.
Ήταν τόσο αναγνωρισμένος σε όλη τη χώρα που δεν μπορούσε να το φανταστεί καν η μικρή μας πόλη. Κι όμως, ήθελε να γίνει δήμαρχος.
Και νομίζω ότι το έκανε γιατί δούλευε πάνω στο αίσθημα της ευθύνης. Ότι ήταν τόσο μέσα στην ταυτότητα και τη διαδρομή της πόλης, ότι είχε έρθει τόσο κοντά με τους ανθρώπους της, που δεν έβλεπε αλλιώς το καθήκον του, τη δική του διαδρομή.
Ακόμα το σκέφτομαι. Γιατί κάποια στιγμή οι επιλογές μας έρχονται σχεδόν φυσικά και ας μην το περιμένουμε ή ας νομίζουμε ότι δεν τον είχαμε σχεδιάσει έτσι. Αλλά ίσως όσα κάναμε ως τότε να προετοίμαζαν αυτές τις επιλογές.
Και νομίζω ότι καλά έκανε ο Μωυσής Ελισάφ και διεκδίκησε τη δημαρχία. Γιατί και οι πόλεις χρειάζονται τους ανθρώπους της. Ο Μωυσής Ελισάφ ήταν ένας άνθρωπος της πόλης μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
