Η μικρότητα των ανθρώπων είναι δεδομένη. Μοιάζει συστατικό πολλών. Ίσως και να είναι χαρακτηριστικό όλων μας. Πρώτα σκεφτόμαστε το «ποιος είμαι εγώ», και το γιατί ο άλλος προοδεύει και μετά προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα. Και λένε ότι είναι κι ένα χαρακτηριστικό των Ελλήνων αυτή η αδυναμία τους να αποδεχτούν τον άλλο ως καλύτερο και πιο χρήσιμο. Μπορεί. Όλα αυτά είναι και σχετικά. Γιατί συνήθως είμαστε πλασμένοι και για το καλό και για το κακό κι εκεί που βγάζει κάποιος μιζέρια μπορεί ο ίδιος κάτω από άλλες περιστάσεις να φανεί γενναιόδωρος.
Κι έχει να κάνει και με την κοινωνική πρόοδο σε αυτήν τη χώρα που δεν μπόρεσε ποτέ να ισορροπήσει το ατομικό και το συλλογικό.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η μικρότητα σε βάθος χρόνου. Να έχουν περάσει τα χρόνια από πάνω σου, να έχεις εμπειρίες που σου λένε ότι δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με τους άλλους, να μην έχεις βγάλει τίποτα από όλη αυτή τη μνησικακία, αλλά να συνεχίζεις. Γιατί ίσως πιστεύεις ότι θα είσαι για πάντα ακμαίος και δυνατός ώστε να κρίνεις τον άλλον και δεν ακούς τον ήχο του χρόνου που περνάει από πάνω σου σαν οδοστρωτήρας από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο.
Πόσο βαρετό θα είναι να είσαι ένας μικρός άνθρωπος επί δεκαετίες. Και να μην το έχεις υποψιαστεί ότι αυτό είναι που σε γερνάει περισσότερο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
