Αν μία τριμελής ή τετραμελής οικογένεια έχει ένα στεγαστικό δάνειο, όχι πολύ μεγάλο και πάει κι ένα σούπερ μάρκετ κάθε Σάββατο για τα ψώνια της εβδομάδας, έχει δει μέσα στο τελευταίο δεκάμηνο να χάνει 200-300 ευρώ από το μηνιαίο εισόδημά της. Δεν είναι μικρό ποσό, είναι το ένα τρίτο του βασικού μισθού σχεδόν. Κι έρχεται πάνω στις αυξήσεις που είχαν προηγηθεί, στην ακρίβεια που έχει σαρώσει τα πάντα και στις όλο και αυξανόμενες ανάγκες.
Πρόκειται δηλαδή για έναν κόλαφο, που δεν μετατρέπεται σε έκρηξη γιατί αναπτύσσεται σιγά σιγά μέσα στον χρόνο, αλλά και γιατί πολύς κόσμος αισθάνεται ότι είναι σε αδιέξοδο και ότι δεν θα ακουστεί ποτέ η φωνή του.
Εδώ όποιος τολμά να ψελίσει δημόσια διαφωνία κατατάσσεται είτε στους «συριζαίους» είτε στους διχαστικούς του… ΕΑΜ. Ακόμα και η «κατανόηση» που μπορεί να δείχνουν οι ιθύνοντες έχει από πίσω διαβεβαιώσεις ότι όλα οφείλονται στον… Πούτιν, στον πόλεμο και τη διεθνή κατάσταση, και ως επιμύθιο το ότι δεν χρειάζονται πολλές αντιδράσεις, γιατί «υπάρχουν και χειρότερα».
Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η κομματικοποίηση του θέματος της ακρίβειας, ούτε η προεκλογική πόλωση. Είναι ότι δεν γίνεται καμία συζήτηση για τα αίτια της ακρίβειας, για τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας, για τις αλλαγές που απαιτούνται.
Την ώρα μάλιστα που έχει ανοίξει η συζήτηση και στην Ελλάδα και στην ΕΕ συνολικά για ένα νέο κύκλο λιτότητας, δημοσιονομικής προσαρμογής για το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2024-2027. Μακάρι να χαλαρώσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και να υπάρξουν κι άλλα προγράμματα σαν το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά αυτά είναι ακόμα υποθέσεις. Και ο χρόνος περνά με την κοινωνία καθημαγμένη και την ανησυχία να έχει καλύψει τα πάντα. Είναι δυνατόν να επιλυθεί κάτι από όλη αυτήν την κατάσταση, απλώς και μόνο με τις εκλογές;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
