Γονείς και αθλητισμός
Έχοντας κανείς την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά αγώνες, διαφόρων αθλημάτων, των σχολικών πρωταθλημάτων της πόλης, και εφόσον έχει ασχοληθεί στη ζωή του – για κάποια χρόνια – με οποιοδήποτε άθλημα, διαπιστώνει με μεγάλη λύπη, πως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να τύχει σε ένα παιδί – αθλητή είναι ο… γονέας να έχει υπάρξει αθλητής!
Το λέμε αυτό με μεγάλη βεβαιότητα, καθώς αποδεδειγμένα οι γονείς που για παράδειγμα έκαναν μπάσκετ και τώρα κάνουν και τα παιδιά τους, έχουν την αίσθηση και τα «πιστεύω», πως τα παιδιά τους οφείλουν να πετύχουν, όσα δεν πέτυχαν ποτέ οι ίδιοι!
Έτσι οι γονείς μετατρέπονται σε προπονητές, σε διαιτητές, σε… μάνατζερ, τη στιγμή που επί της ουσίας είναι ανίδεοι με το άθλημα. Και για να ακριβολογούμε δεν είναι ποτέ δυνατόν σε έναν αγώνα σχολικού πρωταθλήματος, ή ακόμη και σε έναν αγώνα τοπικού πρωταθλήματος, ο πατέρας ή η μάνα, να βρίσκονται στην κερκίδα και να… δίνουν οδηγίες στο παιδί τους το πώς θα παίξει, ή να ασχολούνται με τον διαιτητή, όχι γιατί είχε συνολικά μια άσχημη διαιτησία, αλλά γιατί δεν έδωσε ένα φάουλ στο γιο τους ή ακόμη και να επιτρέπουν στο παιδί τους να βρίζει χυδαία αντιπάλους…
Αγαπητοί γονείς αθλητών και αθλητριών, με λύπη οφείλουμε να σας ενημερώσουμε πως τα παιδιά σας έχουν προπονητές που γνωρίζουν χίλιες φορές καλύτερα το άθλημα που κάνει το παιδί σας. Οφείλουμε να σας ενημερώσουμε πως με τον τρόπο που συμπεριφέρεστε στο γήπεδο ή στο σπίτι κάνοντας π.χ. μαθήματα μπάσκετ ή βόλεϊ στο παιδί σας, το μόνο που καταφέρνετε είναι να πιέσετε το παιδί σας παραπάνω, να το μπερδέψετε και να το αγχώσετε. Και τότε το μόνο που θα πετύχετε είναι το παιδί σας να μη γίνει ποτέ ο αθλητής ή αθλήτρια που εσείς θέλετε – και κακώς θέλετε, καθώς οφείλετε να αφήσετε το παιδί σας να επιλέξει…
Βασίλης Λούπας
Από την εφημερίδα «Ανεξάρτητος Τύπος της Ηπείρου»
