Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αλλάξουν πολλά την επόμενη μέρα.
Όταν θα καταφέρουμε να δαμάσουμε τον ιό και τον μετατρέψουμε σε κάτι σαν τη γρίπη, θα επιστρέψουμε ίσως στην καθημερινότητά μας πιο ανακουφισμένοι. Και θα έχουμε την αίσθηση ότι μπροστά μας είναι τα καλύτερα. Πάντα έτσι γίνεται.
Αλλά δεν θα είμαστε ίδιοι. Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από μία τέτοια κρίση. Και οι περισσότεροι θα το έχουμε καταλάβει μετά από τα δέκα χρόνια της οικονομικής, όταν με αλλεπάλληλα κύματα νιώθαμε σταδιακά όλοι τα δόντια της και έπρεπε να αναθεωρήσουμε πολλά, να αναδομήσουμε βεβαιότητες και σιγουριές και αποθέματα εγωϊστικής αυτάρκειας για να καταφέρουμε να επανέλθουμε στα ίσια μας. Αν το καταφέραμε.
Τώρα έχει σπάσει πολύ η βεβαιότητα της φυσικής μας υγείας. Γιατί οι περισσότεροι λειτουργούμε σαν να είμαστε αθάνατοι, σαν μην υπάρχει τέλος χρόνου. Τώρα φοβόμαστε και είμαστε ανίσχυροι μπροστά στο χρόνο. Αυτόν τον φόβο θα κληθούμε σύντομα να τον κάνουμε κάτι δημιουργικό. Αν θέλουμε να ζήσουμε καλύτερα την επόμενη μέρα.
