Ένα θέμα είναι η πραγματικότητα κι ένα η πρόβλεψή της. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε όταν είμαστε μπροστά σε έντονα καιρικά φαινόμενα ή σε φυσικές καταστροφές.
Γιατί είμαστε υποχρεωμένοι και να δρούμε και να αντιδρούμε, αλλά και να σχεδιάζουμε και να προλαμβάνουμε. Υπάρχει όμως και μία διαφορά, κάτι έχει αλλάξει πλέον. Η πραγματικότητα είναι δεδομένη, είναι αυτό που βλέπουμε και βιώνουμε, αλλά δεν είναι και ίδια με αυτή που βιώναμε παλιότερα. Η κατάσταση έχει αλλάξει σε ένα βαθμό, μικρό ή μεγάλο, μάλλον οριστικά μεγάλο. Ακόμα και οι λέξεις δεν αρκούν πια για να ορίσουν τα φαινόμενα. Άλλο μια φωτιά πριν από 30 χρόνια κι άλλο σήμερα όταν έρχεται μετά από πολλές εβδομάδες ξηρασίας και καύσωνα. Έχουν αλλάξει οι συνθήκες και αυτό πρέπει πια να το συμπεριλάβουμε στη σκέψη μας και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις.
Στην πράξη, η αντιμετώπιση των καταστροφών προϋποθέτει πλέον μία προσαρμογή στις καταστάσεις, αλλά και μία ευελιξία. Επιπλέον χρειάζεται προγραμματισμός έργων και υποδομών που θα μειώνουν την ένταση και τις συνέπειες των φαινομένων τα επόμενα χρόνια. Μοιάζει και είναι μία πολύπλοκη εξίσωση. Μπορεί η Ελλάδα να το κάνει; Σίγουρα δεν είναι η μόνη χώρα που βρίσκεται μπροστά σε τέτοιους κινδύνους, όμως είναι και μία χώρα που έχει περάσει μία μεγάλη οικονομική κρίση και συνεχίζεται να αντιμετωπίζει μείζονα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Τα δεδομένα λένε ότι αυτή τη στιγμή οι δήμοι της χώρας δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Δεν έχουν τους πόρους, δεν έχουν και το προσωπικό για έναν ολοκληρωμένο μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας στην κοινότητα. Οι δήμοι όμως που γνωρίζουν και εκφράζουν τις τοπικές κοινωνίες, θα πρέπει να αποφασίσουν και τι θέλουν, ποιον ρόλο θέλουν να έχουν. Αν θέλουν να έχουν πραγματικό ρόλο τότε πρέπει να αλλάξουν και τον τρόπο που πολιτεύονται και τις διεκδικήσεις τους από την Πολιτεία. Μπορούν και πρέπει να το κάνουν, αλλιώς θα συνεχίζουν να ασχολούνται μόνο με το αν έχουν φύλλα τα φρεάτια.
Η Πολιτεία, το κράτος από τη μεριά του, πρέπει να προχωρήσει σε μια ανασυγκρότησης της πολιτικής πρόληψης για τις φυσικές καταστροφές, πολιτική με την οποία θα θεωρείται δεδομένη η Κλιματική Κρίση. Μέσα από αυτήν την πολιτική, θα αναπτυχθούν όχι μόνοι οι δυνάμεις αντιμετώπισης, αλλά και ένα σχέδιο αλλαγών με μονιμότερες συνέπειες. Για πόσο καιρό θα αντέχει ακόμα η χώρα την μεγάλη αυθαίρετη δόμηση που καταλαμβάνει ελεύθερους φυσικούς χώρους, ρέματα και δάση; Που σημαίνει και οριοθέτηση του αστικού χώρου και των χρήσεων γης. Είναι παραδείγματα που συζητάμε πολλά χρόνια τώρα.
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε όμως, είναι ότι περνάνε τα χρόνια χωρίς μείζονες αλλαγές υπέρ της πρόληψης και της αποτελεσματικής αντιμετώπισης των ζημιών από τις φυσικές καταστροφές. Μετράμε μεγάλες καταστροφές, απώλειες ανθρώπων, διάλυση βασικών υποδομών και μοιάζει να περιμένουμε πότε θα επαναληφθούν στο μέλλον. Με τον ίδιο τρόπο. Είναι η ώρα για ριζικές αλλαγές.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
