Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την ανασυγκρότησή ξεκινά με μια ανακολουθία με ιδιαίτερο συμβολισμό: Το Διαρκές Συνέδριό του στις 2 Σεπτεμβρίου δεν εκφράζει τα 150 χιλιάδες μέλη που προσήλθαν το 2022 και αποτέλεσαν την έκφραση διεύρυνσης του κόμματος στη βάση, αλλά την παλιότερη σύνθεση. Πρόκειται για μία καταστατική αστοχία, ενδεικτική και της αδυναμίας του κόμματος να λειτουργεί ως μαζικός, λαϊκός οργανισμός που στηρίζεται στα μέλη του.
Παρ’ όλα αυτά οι εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία, κινούν και εμπνέουν τα μέλη και δημιουργούν έναν χώρο αυτοκριτικής, κυρίως από τον πυρήνα όσων δρουν ακόμα ή θέλουν να δρουν, όπως το έχουμε δει ήδη και στις εκδηλώσεις τριών από τους υποψηφίους. Ακόμα και αυτός ο πυρήνας συνιστά μία μαζική έκφραση χιλιάδων ανθρώπων, από τις μεγαλύτερες στην ευρωπαϊκή αριστερά.
Σε αυτές τις λίγες εβδομάδες που άνοιξε η συζήτηση, προέκυψαν δύο θέματα που μοιάζει να απασχολούν σχεδόν το σύνολο του κόσμου της αριστεράς που προσέρχεται στις εκδηλώσεις των υποψηφίων.
Το πρώτο είναι η αξιοπιστία του κόμματος και της ηγεσίας του και το δεύτερο το ότι δεν ακουγόταν και δεν ακούγεται η φωνή του απλού μέλους.
Η ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αφορά μόνο τη δημιουργία νέων τάσεων και νέων ηγετικών ομάδων, αλλά πρέπει να βρει χώρο για τη συμμετοχή των μελών ως βασικό παράγοντα προώθησης ενός σύγχρονου αριστερού κόμματος.
Παράλληλα αφορά και τη δημιουργία μίας ευρείας, δημοκρατικής παράταξης που θα αναλάβει την ηγεσία της χώρας και θα προχωρήσει στον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό. Αυτά τα δύο είναι αδιάλυτα συνδεδεμένα για τον ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να είναι κόμμα εξουσίας. Που σημαίνει ότι αλλάζει εντός του και ανοίγεται εκτός του.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
