Η συμφωνία ότι το μέλλον μας είναι και θα πρέπει να είναι «πράσινο» διευρύνεται όλο και περισσότερο σε βαθμό που να μοιάζει και αυτονόητη. Ακόμα και στο ενεργειακό η στροφή προς τον ήλιο και τον αέρα δείχνει να είναι μονόδρομος πια. Είναι μονόδρομος. Το κρίσιμο όμως στοιχείο δεν είναι η συμφωνία και η δέσμευση πάνω σε αυτούς τους άξονες, αλλά το πώς θα επιτευχθούν. Γιατί στην πράξη όλα αποδεικνύονται πολύ διαφορετικά. Γιατί η πραγματικότητα ενίοτε δεν υπακούει σε θέσεις αρχών, επιθυμίες ή σχεδιασμούς.
Χρειάστηκε να ξεσπάσει αυτός ο δραματικός πόλεμος μέσα στην Ευρώπη με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία για να φανεί ότι δεν έχει γίνει δεδομένη ούτε καν η προστασία της ανθρώπινης ζωής και η ειρήνη. Και άμεσα φάνηκε ότι δεν είναι δεδομένος και κανένας πολιτικός στόχος της Ευρώπης στο πεδίο της οικονομίας, των αγορών ή της ενέργειας. Εκεί που συζητούσαμε για την πράσινη μετάβαση καταλήξαμε στο να ζητάμε την παράταση λειτουργίας των λιγνιτικών μονάδων και την αύξηση εφοδιασμού με φυσικό αέριο, από άλλες πηγές προφανώς.
Αποδεικνύεται συνεπώς ότι το κατεξοχήν πρόβλημα της εποχής μας είναι το πολιτικό. Που πολιτικό σημαίνει τον τρόπο που διαμορφώνονται οι κεντρικές πολιτικές, ποιες αφορούν και πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο έναν κόσμο που φλερτάρει με τις χειρότερες εκδοχές του παρελθόντος του.
Υπό κάποια έννοια η επιστροφή αυτή στην πολιτική θα μπορούσε να αναζωογονήσει τις κοινωνίες μας που ίσως να είχαν πιστέψει ότι τουλάχιστον για τις πιο τυχερές, όλα λειτουργούν με έναν τεχνοκρατικό αυτοματισμό και με ουδετερότητες που δεν περνάνε από ιδεολογικές επιλογές. Δεν μπορεί παρά η πολιτική πια ως διαδικασία πειθούς από τη μία, αλλά και σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων, να είναι το πεδίο στο οποίο θα πρέπει να ληφθούν οι στρατηγικές αποφάσεις για το μέλλον μας. Εκεί που θα πρέπει να δοκιμαστούν και στην πράξη όσα αποφασίζονται ή διατυπώνονται ως όραμα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
