Μπορεί να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια με την αύξηση του επιδόματος γέννησης; Μπορεί να στηριχτεί με τέτοια μέτρα η πολιτική για την οικογένεια στο φόντο και του δημογραφικού προβλήματος; Για την κυβέρνηση, μάλλον ναι, αφού είναι αυτή που προχωρά σε τέτοιες αποφάσεις στον ρυθμό που δίνουν τα τελευταία χρόνια τα πάσης φύσεως επιδόματα και pass.
Για να μην είμαστε όμως άδικοι, εφαρμόζει και πιο μόνιμες πολιτικές αύξησης του εισοδήματος, με την αύξηση του κατώτατου μισθού κυρίως. Είναι όμως μικρές οι αυξήσεις και για όχι για όλον τον πληθυσμό. Και συγκρούονται με την πραγματικότητα που λέει ότι τα εισοδήματα τα τρώει η ακρίβεια στο ράφι, το τρομερό ενεργειακό κόστος, τα επιτόκια στα δάνεια και η ευρύτερη τάση για χαμηλές αμοιβές στην ιδιωτική αγορά εργασίας.
Η δυσαρέσκεια για την κατάσταση, από μεγάλα κοινωνικά στρώματα δεν είναι γιατί θεωρούν χαμηλό το επίδομα γέννησης. Είναι γιατί βλέπουν ότι δεν έχουν προοπτικές, ότι δεν τα βγάζουν πέρα και ότι αυτό δεν θα αλλάξει και τα επόμενα χρόνια.
Πιο πίσω, αυτό που δεν φαίνεται, είναι το πώς ευνοείται το μέσο νοικοκυριό από τη βελτίωση των οικονομικών δεικτών ή την αύξηση των επενδύσεων και των ιδιωτικοποιήσεων. Αφού τα πράγματα πάνε καλά, γιατί δεν πάει καλά και μία οικογένεια που μπορεί να έχει και 40 και 50 χιλιάδες εισόδημα. Το παιδί να έχεις να σπουδάζει σε άλλη πόλη ή ένα στεγαστικό δάνειο και αμέσως λυγίζεις. Κι ούτε σκέψη αν θα χρειαστείς να πληρώσεις και γιατρούς, χτύπα ξύλο.
Για αυτό και όλη αυτή η συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν προκαλεί και ενθουσιασμούς και πανηγυρισμούς. Ο πολύς κόσμος ξέρει ότι χρειάζεται όλο και περισσότερα χρήματα για την υγεία του και θα χρειάζεται ακόμα περισσότερα για την εκπαίδευση των παιδιών του και χωρίς μάλιστα εξασφάλιση εργασίας. Οπότε παίρνει αποστάσεις από την εικόνα αισιοδοξίας που επικρατεί για την ελληνική κοινωνία.
Υπάρχει από την άλλη και μία άλλη πλευρά που βλέπει ότι οι υψηλές αποδόσεις στην αγορά ακινήτων ίσως να αποτελεί μια ευκαιρία για τη μεσαία τάξη. Μπορεί ο ελεύθερος επαγγελματίας να βλέπει ότι θα πονέσει από την αύξηση της φορολόγησης, βλέπει όμως ότι έχει κάποιες ευκαιρίες από την αύξηση των ενοικίων και των πωλήσεων ακινήτων αν διαθέτει- και μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης έχει κάποια ακίνητα.
Μπορεί να σταθεί όμως η οικονομία και να εξισορροπηθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις με την επιστροφή στην παλιά Ελλάδα της αντιπαροχής και των μικροεισοδημάτων; Πόσο μάλλον όταν η μισή Ελλάδα μοιάζει να νοσταλγεί ένα μοντέλο χώρας χωρίς ίσα δικαιώματα για όλους και με το «μαγαζί κάτω, σπίτι πάνω», να είναι και μια κοινωνική πρόταση ανέλιξης.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
