Παλιότερα είχε μια γοητεία αυτές τις ημέρες ο αθλητικός Τύπος και οι αθλητικές σελίδες των πολιτικών εφημερίδων που ήταν πίσω πίσω και μας ανάγκαζαν να ξεκινάμε από την ανάποδη την εφημερίδα. Ήταν γιατί αυτήν την περίοδο ήταν και είναι η αναζήτηση των μεταγραφών και των μεγάλων ονομάτων και το ρεπορτάζ γινόταν καυτό κυριολεκτικά, ειδικά αν έναν μεγάλο παίχτη ή μία ελπίδα για το νέο πρωτάθλημα, τους διεκδικούσαν παραπάνω από μία ομάδες. Αν δεν μπορούσαμε να τους πάρουμε τους καλούς τουλάχιστον να μην μπορούσαν να τους πάρουν και οι άλλοι.
Κι έχουμε περάσει καλοκαίρια με το ερώτημα αν θα έρθει ο Χάτζι στον Παναθηναϊκό ή με τον Ντέταρι στον Ολυμπιακό για να μην πάμε πιο πίσω με τις μεταγραφές του Γαλάκου ή του Σαργκάνη. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα θυμούνται πολλά ονόματα που μονοπώλησαν επί καιρό τα ρεπορτάζ και τα πρωτοσέλιδα.
Έσπασε σταδιακά όλο αυτό από τη στιγμή που περάσαμε από τους δύο ξένους, στους τρεις, στους πέντε και τελικά στην πλήρη απελευθέρωση ως μέρος και της εργασιακής απελευθέρωσης στην Ευρώπη που προφανώς δικαιούνταν και οι εργαζόμενοι ποδοσφαιριστές οι οποίοι μπορούσαν πια να εργάζονται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Κι άλλαξε και το ποδόσφαιρο πολύ, με τις μεγάλες επενδύσεις σε κάποιες ομάδες κολοσσούς και στην ανάπτυξη πολλών ομάδων πάνω σε επιχειρηματικά και σύγχρονα στάνταρ. Οπότε ίσως να χάθηκε και η έκπληξη από τα αθλητικά ρεπορτάζ που άλλωστε πια μεταφέρουν αστραπιαία την πληροφορία στις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Κάθε εποχή έχει τα καλά της.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
