Το θέμα της χρήσης του κινητού τηλεφώνου στα σχολεία είναι σημαντικότερο άραγε από την ανάγκη έργων ανακαίνισης στα σχολικά κτίρια της χώρας; Και τα δύο τα ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, αλλά τη δημόσια συζήτηση τη μονοπώλησε το πρώτο, για τα κινητά. Κι αυτό μάλλον γιατί περισσεύει πια ο συντηρητισμός και η ανησυχία, γιατί το κινητό τηλέφωνο σχεδόν δαιμονοποιείται και οι γονείς αισθάνονται ανίσχυροι στην προσπάθειά τους να ελεγχθεί η χρήση του από τα παιδιά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τεχνολογία της δικτύωσης έχει σκοτεινά σημεία από τα οποία πρέπει να προστατεύονται τα παιδιά. Και σίγουρα υπάρχουν παιδαγωγικά ζητήματα για το κατά πόσο η χρήση ενός τηλεφώνου μπορεί να αποσπά τον μαθητή εν ώρα μαθήματος και μελέτης. Υπάρχει όμως τίποτα νέο σε όλα αυτά; Δεν τα γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια; Δεν τα συζητάμε; Και οι απαγορεύσεις του κινητού δεν είναι ισχύουν από παλιότερα;
Προφανώς η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας στοχεύει στο να υπάρχει σύνεση και μέτρο και να προχωρά απρόσκοπτα η εκπαιδευτική διαδικασία. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει σε κάτι τέτοιο.
Το θέμα όμως, δεν είναι καν η σχέση που αναπτύσσει ένα νέο παιδί με την τεχνολογία. Παλιότερα άλλωστε υπήρχε ανησυχία για τα βιντεοπαιχνίδια, ακόμα παλιότερα για τα σίριαλ στην τηλεόραση και ακόμα πιο παλιά για τις ταινίες που μπορεί να έβλεπαν στα σινεμά τις Κυριακές. Πάντα θα υπάρχουν ανησυχίες για τα παιδιά που θεωρούμε ότι δεν έχουν εμπειρίες και δεν μπορούν να βάλουν φίλτρα στις επιλογές τους.
Αυτή καθ’ αυτή όμως η εκπαιδευτική διαδικασία στα σχολεία είναι κατά τα άλλα πλήρης και έχει πρόβλημα μόνο με το κινητό που μπορεί να βγάλει ένα παιδί; Ή μήπως χρειάζεται μία πολύ πιο ολοκληρωμένη παρέμβαση ώστε το μάθημα γίνεται με όρους πλήρως αποδοτικούς;
Τα σχολεία χρειάζονται πρωτίστως σωστές και σύγχρονες υποδομές, πλούσιο εκπαιδευτικό προσωπικό που θα εργάζεται με ποιοτικούς όρους. Χρειάζονται σύγχρονα εργαλεία μάθησης, γείωση με την κοινωνική πραγματικότητα, υποστήριξη του μαθητή συνολικά στη ζωή του. Ε, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μπορεί και πρέπει να κατανοήσει ο μαθητής ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιεί το κινητό για δικτύωση και επικοινωνία εν ώρα μαθημάτων. Μπορεί να το κάνει στο τέλος της ημέρας.
Είναι σίγουρο ότι αν οι εκπαιδευτικοί έχουν ένα σπίτι να μείνουν και ικανοποιητικές βιοποριστικές συνθήκες, αν οι οικογένειες έχουν ασφαλή τρόπο ζωής και δεν κινδυνεύουν από φτώχεια, ανεργία ή έξωση, αν τα σχολεία έχουν κανονικά κτίρια και εξοπλισμό και τα νέα παιδιά υποστηρίζονται στις ζωές τους ώστε να νιώθουν ελεύθερα να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες και τα όνειρά τους, τότε ναι, μπορούμε να πούμε ότι θα προχωρήσει η εκπαίδευση στη χώρα μας. Με ή χωρίς κινητά στις τσάντες.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
