Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε γράψει για τις διαμαρτυρίες κατοίκων της υπαίθρου όταν βλέπουν να κλείνουν οι υπηρεσίες και οι τράπεζες της περιοχής τους. Είχε ξεκινήσει με τα σχολεία βέβαια όταν μειώνονταν πολύ οι μαθητές. Μετά άρχισαν οι περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες για να μειωθεί το κόστος του Δημοσίου κάτι που εντάθηκε μετά τις περικοπές που προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο. Και το κλείσιμο γραφείων συνεχίζεται ακόμα με τα ταχυδρομεία ή τα τραπεζικά καταστήματα.
Για τον κάτοικο της πόλης ίσως να φαίνονται μακρινά όλα αυτά. Άλλωστε λες, είμαστε στην ψηφιακή εποχή που πολλά μπορούν να γίνουν εξ αποστάσεως. Αν έχεις όμως τους γονείς σου στο χωριό και χρειαστείς κάποια στιγμή να πάρεις ένα χαρτί, τότε καταλαβαίνεις τι γίνεται. Ειδικά αν δεν έχεις άλλους φίλους και συγγενείς στην περιοχή να βοηθήσουν. Οι δήμοι βοηθάνε όσο μπορούν και πολλά λύνονται με τη συνεργασία. Κάποιος που κατεβαίνει Γιάννενα μπορεί να κάνει και τις δουλειές άλλων δύο τριών γειτόνων του. Αλλά ας αναγνωρίσουμε ότι θέλει κόπο και έγνοια για να λυθούν ακόμα και μικροπροβλήματα.
Και η ύπαιθρος και η ορεινή ή η νησιωτική Ελλάδα αν συνεχίσει να ερημώνει από υπηρεσίες και κρατικές υποστηρίξεις, αν δεν έχει καν γιατρούς ή εκπαιδευτικούς τότε απλώς δεν θα μπορέσει να προσελκύσει ποτέ ξανά νέους κατοίκους. Το πρόβλημα συνεπώς σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για να φύγει ένας νέος από την πόλη. Αντίθετα αυξάνουν τα αντικίνητρα. Κι από αυτή τη σκοπιά βρισκόμαστε μπροστά σε μία αποτυχία του αναπτυξιακού μοντέλου μας και της οικονομίας μας. Αλλά οι μάνατζερ που σχεδιάζουν τις μεταρρυθμίσεις κάνουν πως δεν βλέπουν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
