Πρέπει να αναγνωριστεί το γεγονός ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δημιουργεί έναν νέο, άγνωστο χώρο, ένα νέο δεδομένο με προοπτικές που δεν τις γνωρίζουμε επαρκώς.
Και δεν μπορούμε να μένουμε πια, μετά την ψήφιση του νόμου για μη κρατικά ιδρύματα, μόνο στη βασική πολιτική αντιπαλότητα υπέρ ή κατά του νόμου.
Αλλά ούτε αρκεί για κάποιον να υπερασπίζεται το δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά να μην ασχολείται με τις επιπτώσεις που θα έχει η ίδρυση ενός ιδιωτικού ιδρύματος.
Θα έπρεπε να είχε ήδη μελετηθεί πριν, αλλά πλέον επιβάλλεται να εξεταστεί η κατάσταση όπως θα διαμορφώνεται από τη λειτουργία το 2025 νέων πανεπιστημίων με ιδιωτικά κεφάλαια και δίδακτρα. Και το λέμε για περιπτώσεις σαν των Ιωαννίνων, σαν την περιοχή μας που πρέπει να δει πώς θα εξελίσσονται τα πράγματα και να παρέμβει δημιουργώντας τις συνθήκες αντοχής και ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Δεν είναι απλή υπόθεση. Ο ανταγωνισμός με ιδρύματα που θα προσφέρουν σπουδές χωρίς υψηλούς βαθμούς και κοντά στο σπίτι στην Αθήνα, είναι μία συνταγή που θα πλήξει κάθε περιφερειακό πανεπιστήμιο.
Αν επιπλέον τα νέα ιδρύματα έχουν πρόσβαση σε δημόσιους πόρους για έρευνα και ανάπτυξη τότε θα μικρύνει κι άλλο το περιθώριο χρηματοδότησης για τα δημόσια πανεπιστήμια.
Τέτοιου είδους προβλέψεις θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, πριν έρθει το δεδομένο της λειτουργίας των μη κρατικών ιδρυμάτων. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων δεν έχει ισχυρό αποτύπωμα στην τοπική κοινωνία, με ευθύνη και των δύο πλευρών ενώ και οι τοπικές δυνάμεις δεν έχουν βρει δομικούς και αποτελεσματικούς τρόπους για να το ενισχύσουν (πχ με νέες Εστίες).
Βρισκόμαστε σε μία αχαρτογράφητη πια φάση και δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
