Υπό κάποια έννοια είναι ένας συγχρονισμός. Τα Γιάννενα μπαίνουν σταδιακά στο δίλημμα: Περισσότερος χώρος για τα αυτοκίνητα ή τους ανθρώπους; Αυτό προκύπτει από τα έργα που ανακοινώνει συνέχεια ο Δήμος Ιωαννιτών. Είτε για τους ποδηλατοδρόμους, είτε για το μεγάλωμα των πεζοδρομίων, είτε για τους δρόμους χαμηλότερης κυκλοφορίας, όλα αυτά δείχνουν την κατεύθυνση να γίνει το κέντρο πιο φιλικό για τον πεζό. Σε συνδυασμό και με τις πεζοδρομήσεις προφανώς και τις αναπλάσεις του ιστορικού κέντρου. Και είναι έργα που έρχονται από επεξεργασίες, μελέτες και σχεδιασμούς σχεδόν δύο δεκαετιών τώρα που υλοποιούνται σταδιακά, κάτι που δείχνει επιπλέον τη βασική κατεύθυνση.
Πρόκειται για ό,τι συμβαίνει σε διεθνή κλίμακα και σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις. Και το θέμα δεν είναι αν είναι «σωστή» ή όχι η κατεύθυνση αφού και μελετημένη είναι και προσαρμοσμένη στις νέες πραγματικότητες των πόλεων μετά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 και δοκιμασμένη εδώ και δεκαετίες σε πολλές περιοχές του κόσμου. Δεν χρειάζεται να συζητάμε με τη λογική της παλιάς επαρχίας που τα έβλεπε όλα καινοφανή, που έρχονταν από έξω ταράζοντας τα τοπικά δεδομένα. Άλλωστε πολλοί Γιαννιώτες έχουν ταξιδέψει πια στο εξωτερικό και βλέπουν τις αλλαγές στις πόλεις.
Αλλαγές που δεν είναι και αυτές μεμονωμένες, αλλά δυναμικές γιατί προστίθενται συνεχώς και νέα δεδομένα. Νέο δεδομένο είναι ο τουρισμός-κάτι που αφορά και την πόλη μας πια- ο οποίος αλλάζει τις πόλεις όχι πάντα με τον ευνοϊκό τρόπο που θα ήθελαν, αυξάνοντας για παράδειγμα τις ανάγκες σε ενέργεια ή διαχείριση απορριμμάτων ή μεταφέροντας νέους κυκλοφοριακούς φόρτους σε περιοχές που δεν είχαν.
Αυτό που χρειάζεται πια η πόλη των Ιωαννίνων δεν είναι η αέναη και τελείως άγονη συζήτηση για το πώς θα γίνει ένα πεζοδρόμιο, μία πλατεία ή ένας πεζόδρομος. Αλλά μία συζήτηση για το ποια πόλη θέλουμε στα επόμενα 20 χρόνια, πώς θα την υλοποιήσουμε, ποιες αλλαγές θα γίνουν, με ποιο κόστος και ποιοι θα κληθούν να το πληρώσουν. Είναι μία κατ’ εξοχήν πολιτική συζήτηση που οφείλουμε όλοι μας να κάνουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
