Πολλές φορές κάνουμε υπερ-αναλύσεις, τα αναλύουμε πολύ όλα και τους δίνουμε διαστάσεις ενώ αφαιρούμε από τη μεγάλη εικόνα τις μικρότερες πτυχές που μοιάζουν παράταιρες, φτωχές και άσχημες.
Με τις εκλογές δίνουμε πολύ βάρος στην κοινωνιολογική ανάλυση της ψήφου και τις κυρίαρχες πολιτικές συμπεριφορές, τις γενικές τάσεις. Και καλά κάνουμε γιατί έτσι βλέπουμε και πώς πάνε τα πράγματα και τα εντάσσουμε και στην ευρύτερη εικόνα, τη διεθνή, αφήνοντας πίσω προσεγγίσεις περί «ελληνικής περίπτωσης» και δήθεν «ιδιαιτεροτήτων».
Τι μας ξεφεύγει; Οι μικρότητες, ο ωχαδερφισμός όπως λέμε, τα ταπεινά ένστικτα, ο κυνισμός και η βιαιότητα της επιβουλής. Μέσα στην κάλπη πέφτει και ψήφος με τις χειρότερες προδιαγραφές. Μην το παραβλέπουμε και μην το υποτιμούμε. Και δεν αρκεί να το κατατάξουμε απλώς στην «ακροδεξιά» δεξαμενή ή την απολίτικη στάση.
Γιατί πλέον και η αντιπολιτική διεκδικεί κομμάτι της πολιτικής εκπροσώπησης. Και αντιπολιτική δεν είναι ούτε η διαμαρτυρία ούτε η αντίδραση στην εξουσία και το «σύστημα». Αυτά είναι τμήματα της δημοκρατίας όταν εκκινούν από μία διάθεση συμμετοχής στα κοινά έστω και μέσα από την αντίθεση. Αντιπολιτική είναι το βόλεμα, ο σκληρός ατομικισμός, η καταστροφή του «αντιπάλου», η υπονόμευση της δημοκρατίας εκ των έσω, η εκμετάλλευση για ιδιωτικούς λόγους της ψήφου.
Η αντιπολιτική δεν είναι ούτε αστεία ούτε γραφική.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
