Το 2013 έγραφα: «Η μετατροπή του κράτους έκτακτης ανάγκης, σε κανονικότητα, ακόμα και η πολιτική της έντασης, απ΄ όπου κι αν εκπορεύεται, θα μπορούσαν να είναι πιο ανεκτές, αν διατηρούσαμε μια κάποια ελπίδα. Όλα πια όμως, ακόμα και το πώς θα ξυπνήσουμε το πρωί και τι θα μας βρει μέχρι το βράδυ, έχουν γίνει ένα ερώτημα, ένα ρίσκο. Κι αυτό είναι δυσβάσταχτο».
Μπορεί να έχουμε ξεφύγει από τη φάση των κρίσεων, όμως η αίσθηση είναι ότι υπάρχει ακόμα μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Το ονομάζουν και κατάσταση πολυκρίσεων, η μία κρίση πάνω στην άλλη. Και πόσα δεν ζήσαμε μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια. Αλλά μοιάζει σαν μην μπορούμε να ησυχάσουμε πια, ότι δεν υπάρχει διέξοδος.
Και είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτή η ανησυχία που παίρνει και άλλες διαστάσεις με τους πολέμους, τις απειλές από την οικονομία, τις φυσικές καταστροφές. Μια δεκαετία αβεβαιότητας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
